Lullaby; wiegelied en nachtmerrie
De solovoorstelling Lullaby van theatermaker Sjaron Minailo, componist Kamala Sankaram op een tekst van Guillermo Calderón, heeft in sopraan Laura Bohn een ideale vertolker. In een eenvoudige, maar zeer doeltreffende regie van Sjaron Minailo probeert een vrouw haar baby in slaap te zingen. Haar pogingen raken verloren in de protestkreten die door het raam haar huis en haar hoofd binnen stromen.
Na de première tijdens O in Rotterdam eerder dit jaar, weet Laura Bohn in Studio Boekman in de Nationale Opera & Ballet op alle fronten, zowel fysiek als vocaal, de uiterlijke en innerlijke worstelingen van een moeder treffend en ontroerend weer te geven. In verschillende monologen, dialogen met haar ‘significant other’ en een vreemde vrouw in een passerende auto, horen en zien we een vrouw die worstelt met het simpele en met het complexe.
Het inslaap zingen van het kind is op het oog een taak die met meer of minder moeite één op één te volgen is. Ook haar verlangen om naar buiten te kunnen is helder; even eruit. Doormiddel van sterke en voortreffelijke uitgevoerde muziek en opgenomen geluiden, ontworpen door Petra Randewijk, komen we echter in een heel andere wereld terecht. In die wereld, met demonstrerende activisten, toeterende auto’s en andere externe impulsen, zien we de worstelingen van de vrouw met de wereld om haar heen.
Het mooie aan de uitvoering door Laura Bohn, voor wie het stuk werd gecreëerd, is dat het nooit hysterisch wordt, maar hoe moeilijk te begrijpen soms ook, steeds aannemelijk, geloofwaardig en bovendien, woordelijk verstaanbaar blijft.
De balans tussen haar teksten, haar zang, haar spoel en dans met de twee instrumenten is in de niet heel dankbare droge ruimte van studio Boekman, perfect. Altviolist Gijs Kramer en pianist Jelena Popovic zorgen voor een rustgevende, opgewonden en soms ook vervreemdende klankwereld, waarin de muziek de zang en gesproken teksten nooit overstemt. Een pluim verdient daarom ook geluidstechnicus Luuk van Leeuwen, die voor die mooie live balans zorgde.
Of de vrouw in het stuk die ook vindt is de vraag. Haar drang om deel uit te maken van de buitenwereld waarin gestreden wordt voor een betere toekomst, vecht met het inslaap sussen van het kind, warvoor die betere toekomst juist bedoeld is. Een slapende, dromende baby en een moeder die, zoals het soms lijkt, in een nachtmerrie terecht is gekomen.
De teksten variëren van simpele dialogen, tot abstracte bespiegelingen van een soms radeloze, maar net zo vaak ook berustende moeder. We zien de worstelingen, we horen de twijfels en soms ook de wanhoop, maar mede door de eenvoudige, maar efficiënte mis-en scene, is er een theatrale kalmte.
Het gebruik van een kleed, dat tevens een deken voor de baby en soms zelfs een sensueel attribuut lijkt te zijn voor de vrouw, een heel summiere belichting en een wit achterdoek met sterk werkende schaduwen, maken deze voorstelling tot een mini opera, een muziektheater stuk dat past in onze tijd met vragen over de grote wereld waarin we leven en de kleine wereld van moeder en kind. De intense uitvoering maakt het tot een juweeltje.
Lullaby is nog te zien op 20 september in Studio Boekman, aanvang 20.00 uur.
Verder kijken, lezen en luisteren
Vorig seizoen zong Laura Bohn de rol van Duchess in Powder her Face. Ze sprak met Place de l’Opera.
Sjaron Minailo sprak met Place de L’Opera over zijn passie voor de kunst.
De auteur
