Met een traditionele, maar zeer rijke decorering koos Frank-Bernd Gottschalk voor een totaal andere invalshoek bij La Traviata dan collega Willy Decker met zijn productie die momenteel bij De Nederlandse Opera te zien is. Het resultaat mocht er evenwel zijn. Na een mat begin leverde de goedgestemde cast een hoogdramatische prestatie.

Een kostuumdrama, zo zou je deze Traviata van Internationale Opera Producties (een reprise van 2004) wel kunnen noemen. Het decor van Karel Spanhak en de kostuums van Ulrike Kremer deden allerminst goedkoop aan. Het was weliswaar geheel volgens het boekje, maar dan wel zonder enige reserve. Het oogde goed. Tezamen met een treffende lichtregie leverde dat voortdurend aangename ‘plaatjes’ op.

De bij een kostuumdrama horende acteerkwaliteit bleef in de eerste akte echter achterwege. Violetta (Susie Georgiadis) leek zich minder in haar rol als verleidend middelpunt van de belangstelling te kunnen vinden – het masker dat de courtisane in dat eerste bedrijf draagt. De high society om haar heen bleef bovendien wat stijfjes.

Muzikaal was het ook niet het meest bruisende deel dat het orkest van Opera Nova-Bydgoszcz onder leiding van Bernhard Steiner speelde. Het trage begin was heel sterk, maar daarna bleef de muziek tot aan het Sempre Libera in loomheid hangen. Bijvoorbeeld het Libiamo was daarom weinig spannend; er spatte absoluut geen wijn af. Maar in het emotionelere vervolg van de opera was het orkest een stuk beter – op een veel te slap en ingetogen slot na.

In het tweede bedrijf bleek dat de trieste, aan tuberculose en hartzeer wegkwijnende Violetta (de ware Violetta) een stuk beter op het lijf van Georgiadis geschreven was. Aangespoord door de dreiging van vader Germont gaf ze veel meer diepgang en overtuiging aan haar karakter.

Haar stem kwam ook meer tot haar recht. Waar ze in het begin haar coloraturen niet meer dan netjes afwerkte (met een valse slotnoot), werd ze eenmaal verlost uit haar Parijse keurslijf veel expressiever en echter. Zo kreeg het kostuum alsnog haar drama.

Expressief was ook Giorgio Germont (Volodymyr Openko), met zijn ronde, gevulde, klankrijke stem. Niet alleen een stem met een geweldige omvang, maar ook een stem waar hij iets mee kon, mee kon vertellen.

Dat was een beetje het probleem van Alfredo (Vasyl Grokholskiy). Zijn stem was eveneens immens, echt van indrukwekkende spanwijdte. Waar normaliter de sopraan in de koorpassages (letterlijk) de boventoon zou voeren, was het nu de tenor die boven ieder ander uitklonk. Alleen: hij kon niet dimmen. Om het wat geforceerd te zeggen: aan het sterfbed van zijn geliefde stond hij nog te bulderen. De duetten en terzetten raakten daardoor, logischerwijs, uit balans.

Maar de stem was goed. Net als overigens die van de verrassend mooie Flora (Dorota Sobczak). Dat poetste, samen met de dramatiek van Georgiadis en het mooie toneelbeeld, de vlekjes van de voorstelling weg en maakte er een mooie Traviata van.

La Traviata is tot en met zondag 24 mei nog negentien keer te zien in Nederland en België. Zie voor details de kalender of www.operaproducties.nl.