De zang in deze Turijnse opname van Adriana Lecouvreur is mij iets te grof, maar wat maestro Renato Palumbo met de partituur van Cilea doet, verdient een schoonheidsprijs. Hij sleept je volledig mee in iedere snik en snotter van het verismo-drama.

Met Adriana Lecouvreur bewaarde componist Francesco Cilea zijn naam voor het nageslacht. De opera was een succes en werd vast onderdeel van het operarepertoire, ook na Cilea’s dood in 1950.

De vierakter is gebaseerd op een toneelstuk van Eugène Scribe en Ernest Legouvé. Centraal staat de actrice Adriana en haar rivaliteit met de prinses van Bouillon over graaf Maurizio. Een rivaliteit die haar niet alleen een bijzonder intens personage maakt, maar haar in akte vier ook het leven kost.

In juli 2009 nam Dynamic een uitvoering van Adriana Lecouvreur in het Teatro Regio van Turijn live op. Op het affiche stonden namen van formaat, maar toch kan de opname me vocaal niet echt bekoren.

Micaela Carosi vertolkt de titelrol. Ze kent zeker aangrijpende passages en weet haar stem nu en dan prachtig in te houden, maar over het geheel genomen ontbreekt het haar aan verfijndheid om een werkelijk diepgaande Adriana uit de boxen te laten komen. Haar zang is vaak grof en vibreert zwaar, en als ze eenmaal op volume komt, is er niets meer van haar tekst te verstaan.

De zang van Marianne Cornetti (La principessa di Bouillon) vind ik op eenzelfde manier te zwaar aangezet. Het eerste treffen tussen de twee loopt dan ook uit op een oorverdovende ruzie. Erg fel, maar bepaald niet subtiel.

Marcelo Álvarez (Maurizio) heeft ontegenzeggelijk een knappe stem, maar mijn probleem met hem blijft die overmaat aan accenten en uithalen in zijn zang. Het maakt zijn vertolking voor mij wat te gechargeerd. Al staat hij in het heetst van het drama wel zijn mannetje, met onder meer een fantastisch ‘morta’ na het sterven van Adriana. De emoties gieren in het rond.

Alfonso Antoniozzi heeft iets versletens in zijn stem dat wel past bij de op leeftijd gekomen Michonnet. Oorstrelend is het niet, wel karaktervol.

Voor de echte schoonheid moet je echter bij het orkest zijn. Onder leiding van Renato Palumbo geeft de Turijnse formatie een sfeerrijke, beeldende interpretatie van Cilea’s muziek. De musici raken in elke scène de juiste snaar. Speelse en luchtige taferelen, warme, bedwelmende romantiek, ontsporend tragische hoogtepunten: alles is aanwezig. Daarbij is ook de solistische input vanuit de bak zwanger van drama.

Het is het orkest dat Cilea van zijn fraaiste kant laat zien. De zangers schieten daarvoor mijns inziens tekort.