Nathalie Stutzmann heeft de Vivaldi-discografie verrijkt met een fris en vlot album. Niet alleen haar unieke contra-alt overtuigt, ook de manier waarop ze leiding geeft aan haar ensemble Orfeo 55 verdient veel lof. De oude Italiaanse maestro komt springlevend voor de dag.

Antonio Vivaldi had een sterke voorkeur voor contra-alten. Een bijzonder gegeven, aangezien de meeste componisten in die tijd wegliepen met de o zo populaire castraten. Om over het publiek nog maar te zwijgen.

Dit bijzondere gegeven zette de gerenommeerde contra-alt en dirigente Nathalie Stutzmann ertoe aan een album te wijden aan het contra-alt-repertoire dat Vivaldi de wereld naliet. Prima Donna, is de cd treffend getiteld.

Het album bevat een afwisselende verzameling aria’s uit elf verschillende werken van Vivaldi, lang niet allemaal zo bekend. Ooit gehoord van Il Giustino, La costanza trionfante dell’amore e dell’odio of Tieteberga?

Het bijzondere van Prima Donna is dat Stutzmann niet alleen soleert, maar ook dirigeert. En op beide fronten presteert ze in mijn ogen naar behoren.

Allereerst is er die stem. Echte contra-alten zijn er maar weinig. Stutzmann is een ‘echte’. Haar laagte is grandioos en haar timbre is mooi rond en vol. Bovendien zijn haar coloraturen dik in orde.

Haar zang heeft iets sereens. Ik vind haar dan ook het sterkst in de ‘adagio-aria’s’ op het album. Neem bijvoorbeeld ‘Sovvente il sole’ uit Andromeda liberata. De melancholische noten komen als dikke, glanzende droppels over haar lippen. Een ontroerend samenspel met de treurende soloviool.

In de aria’s waarin het Vivaldi-vuur flink oplaait, schiet Stutzmann mijns inziens wat tekort. In die woeste passages blijft ze mij te kalm. Er zit als het ware te veel ‘lak’ op de ruwe emoties waar tekst en muziek in die delen van vlammen. Het is haast te deftig.

Gelukkig compenseert het ensemble veel. Met hoge tempi, vurige articulaties en zeer kwieke fraseringen doet het Vivaldi’s muziek bruisen van leven. De vonken vliegen werkelijk van de snaren. Ook dat mag natuurlijk op het conto van Stutzmann geschreven worden.

Het ensemble is sowieso de smaakmaker op de cd. Het beschikt over het volledige kleurenpalet om Vivaldi uit te drukken. Van dat typische woedende gerag op snaren tot diepbedroefde sferen, dolgelukkige uitbarstingen en guitige knipogen (bijvoorbeeld in het speelse ‘Lascia almen che ti conseqni’).

Al met al overtuigt Stutzmann van a tot z met dit plezierige, boeiende Vivaldi-project. Als het niet met haar zang is, dan wel met haar ensemble.