Diana Damrau was al langere tijd een geheimtip. In de fonkelende schijnwereld gelden de regels van mooi, jong en snel, met de nadruk op het laatste, maar operasterren hebben tijd nodig om te rijpen. Nu is Damrau nog steeds mooi en jong, maar zij heeft haar tijd genomen en heeft rustig haar repertoire (en carrière) opgebouwd. Een prachtig soloalbum is het gevolg.

Sinds haar debuut als Barbarina (Würzburg 1995) heeft Damrau’s stem zich zodanig ontwikkeld dat ze in staat is twee (of meer!) verschillende rollen in dezelfde opera te zingen. Iets wat ze in 2007 in bij de Metropolitan Opera ook daadwerkelijk deed: in dezelfde productie van Die Zauberflöte zong ze zowel Pamina als de Koninging van de Nacht.

Onlangs triomfeerde zij ook in New York als Lucia, en Virgin bracht haar tweede soloalbum uit, Donna. Het is een prachtige cd geworden, waarin zij zich over verschillende vrouwenkarakters en hun gevoelens uit dezelfde opera’s van Mozart buigt.

Damrau is een meesteres in stemmingmakerij, bovendien is zij een door de duivel (of een engel, zo je wilt) gekuste stemkunstenares zonder weerga. Met een ongekend gemak ‘wandelt’ ze tussen hoog en laag, tussendoor haar parelende coloraturen strooiend. En alsof het vanzelfsprekend is, kleurt zij ze in alle tinten en vult ze met een overvloed aan gevoelens. Brava!