Arrivederci! Vittorio Grigolo is alweer toe aan zijn tweede soloalbum bij Sony. Het repertoire op de plaat is een beetje een ratjetoe geworden, maar zingen, ach, dat kan hij geweldig! Warm, zonnig en smachtend: daar kun je geen genoeg van krijgen.

Vittorio Grigolo, de ‘Italiaanse tenor’, heeft een nieuwe cd opgenomen. Ik hoor mensen al mompelen: nog maar net begonnen en nu al aan zijn tweede soloalbum toe? Nou, dat is niet helemaal zo, want ook al is hij inderdaad met zijn 34 jaar één van de jongste wereldsterren, hij gaat al heel wat jaartjes mee.

Als kind trad hij al op. Op zijn dertiende zong hij het herdertje in Tosca, met niemand minder dan Luciano Pavarotti. Later werd hij aangenomen als ensemblelid van de opera in Zürich. Het lijkt erop dat ze daar een perfecte neus voor tenoren hebben, want ook Jonas Kaufmann en Piotr Beczala zijn in Zürich begonnen. En: zingen er nog steeds!.

Grigolo werd een ‘overnight hit’ door als Alfredo in La Traviata ‘op het station’ op te treden. Een voorstelling die door Arte in miljoenen huiskamers live werd ingezonden.

De tenor trad op naast Anna Netrebko in Manon van Massenet in het Londense Covent Garden en volgens de kritieken stal hij de show. Een tijdje geleden zong hij Duca in de wereldwijd live uitgezonden Rigoletto uit Mantua, met Plácido Domingo in de hoofdrol.

En toen kreeg hij – een echte uitzondering vandaag de dag – een exclusief contract met een grote platenmaatschappij, Sony. Dat dankt hij niet alleen aan zijn werkelijk mooie stem, die veel aan de jonge Pavarotti doet denken, maar ook aan zijn zeer aantrekkelijk uiterlijk. Bovendien had hij het geluk om op het juiste moment op de juiste plek te zijn.

Zijn geliefde uitspraak is: ,,Het leven is als een doosje chocolaatjes, je weet nooit welke je krijgt, maar wat je ook niet pakt – het is lekker.” Althans – dat vind hij. Vandaar ook dat hij voor zijn tweede cd voor ‘van alles wat’ heeft gekozen.

Het mag, maar eerlijk is eerlijk: het is een beetje een ratjetoe geworden. Voornamelijk de ‘afdeling’ aria’s moet het ontgelden. De keuze voor Il Duca d’Alba van Donizetti is zeer verrassend en veelbelovend, maar dan belanden we in de obligate standaard van het tenorrepertoire, waarvan de meeste voor hem nog prematuur zijn.

In de Italiaanse liedjes is hij veel en veel beter op dreef. Daar klinkt zijn stem warm, zonnig en smachtend. Heerlijk, daar kan ik niet genoeg van krijgen!

Met name in ‘Core ‘ngrato’ (ondankbare hart) waarin hij zijn geliefde betreurt, die het net heeft uitgemaakt, treft hij mij midden in mijn hart. Ach, was ik maar Catari, dan wist ik het beter!

Prachtig is ook ‘Voglio vivere cosi’ (Zo wil ik leven), waarin hij bekent dat het enige wat hij wil zingen is, vrolijk zijn en de zon op zijn gezicht voelen. Het is nog eens gratis ook (laat het aan onze staatssecretaris van cultuur niet horen!).

Maar het mooist vind ik ‘Non ti scordar di me’ (Vergeet mij niet). Een tip: zet het niet op voor het naar bed gaan. Wedden dat het de hele nacht door je hoofd gaat spoken?

Het album draagt de veelzeggende titel ‘Arrivederci’, wat geen afscheid maar ‘tot ziens’ betekent. Daar hopen we dan ook op. Bestaat er ergens een opera-engeltje dat op Grigolo kan passen? Want wij willen hem niet voortijdig kwijtraken!