Met Béatrice Uria-Monzon, Roberto Alagna, Marina Poplavskaya en Erwin Schrott stelde het Gran Teatre del Liceu in oktober 2010 sterrengeschut op in Carmen. En dat is te horen. De uitvoering is muzikaal van topkwaliteit. En de enscenering van Calixto Bieito is, voor zijn doen, het aanzien waard.

Calixto Bieito is een berucht regisseur. Zijn extreme ensceneringen deden in Duitsland al eens mensen kokhalsend de zaal uitrennen. Seks en geweld lijken zijn lievelingshobby’s, een productie is voor hem pas geslaagd als er piemels geteld kunnen worden. Ik vind het zelf tamelijk ziek en kan over het algemeen dan ook geen respect opbrengen voor zijn werk.

De Carmen die hij in oktober 2010 op het toneel van het Gran Teatre del Liceu in Barcelona zette, is me echter alleszins meegevallen. Aan het begin van de derde akte moet Bieito zijn obsessie voor het mannelijke geslachtsdeel even luchten, maar excessen blijven je bespaard.

Bieito kiest voor een rauwe, realistische benadering van de populaire opera van Bizet. Hij heeft het verhaal verplaatst naar jaren zeventig, maar houdt zich verder aan het oorspronkelijke verhaal. Het decor is grotendeels leeg, de lichtvoering grauw. Zijn personenregie werpt geen verfrissend licht op de zo bekende personages, maar acteren laat hij de zangers zeker. Vooral daardoor weet zijn regie me wel te overtuigen.

De titelrol wordt vertolkt door Béatrice Uria-Monzon. Haar Carmen is vooral eigengereid en onafhankelijk, minder verleidelijk. Een invulling die past in de kille benadering van Bieito. Ze zingt grillig, met donkere, wat eenkleurige stem.

Compleet het tegenovergestelde is de Micaëla van Marina Poplavskaya. Subtiel, teder, puur, zuiver. Een prachtige vertolking van de Russische sopraan. Perfectie, zoals eigenlijk altijd. Haar duet met Robert Alagna als Don José in de eerste akte is magnifiek. Hun stemmen smelten schitterend samen in het verfijnste pianissimo.

De vertolking van Alagna behoeft verder eigenlijk geen tekst en uitleg. De tenor en de rol zijn zo langzamerhand een moeilijk te overtreffen twee-eenheid geworden. Met zijn verrukkelijke dictie, gepassioneerde timbre en hete temperament is Alagna gewoon honderd procent overtuigend.

Erwin Schrott heeft zeker de look voor stierenvechter Escamillo. En ook vocaal brengt hij het er goed vanaf. Zijn stem heeft net zo’n sexy glans als zijn uitstraling en hij zingt zeer tekstbewust.

Deze vier zwaargewichten in het vak worden prachtig ondersteund door het orkest van het Liceu. Maestro Piollet leidt de musici in een warmbloedige, pittige interpretatie van Bizets klassieker.

Muzikaal is de productie dus rijk en verfijnd. En theatraal prima te bekijken.