In mei 2011 keerde tenor Rolando Villazón terug in Covent Garden met een ontstuimige Werther. Het werd een succes, dat nu bij Deutsche Grammophon terug te luisteren is. Villazón legt ziel en zaligheid in de rol van Massenet, bijgestaan door de al even extraverte Antonio Pappano en een uitmuntende cast.

Al sinds 2007 kampt Rolando Villazón met stemproblemen. In 2009 onderging hij een operatie, waarna hij in maart 2010 terugkeerde op het operatoneel. De berichten en speculaties rondom zijn vocale worsteling hielden echter aan.

Niettemin liet het Royal Opera House hem in mei vorig jaar terugkeren. De titelrol in Massenets Werther moest de Mexicaanse tenor weer op de kaart zetten in Londen. En zo geschiedde: de reacties van publiek en pers waren eensluidend enthousiast.

Deutsche Grammophon heeft een live-registratie van Villazóns Londense comeback op cd uitgebracht. Je kunt je afvragen of het nog veel zin heeft Massenets opera op cd te zetten met de weergaloze vertolkingen van José Carreras, Nicolai Gedda en vooral Alfredo Kraus voorhanden. Maar goed, als je dat even buiten beschouwing laat, is het zeker de moeite waard te horen hoe Villazón in Covent Garden terugkeerde.

De kwaliteit van de uitvoering is zonder meer hoog. Allereerst vanwege maestro Antonio Pappano. Ik vond het een enorm genot naar zijn interpretatie te luisteren. Hij leidde met uitbundige emotie en weelderige lyriek en toonde zich een sfeermaker pur sang in de meer intieme scènes. De ’tuinscène’ van Werther en Charlotte in de eerste akte was bijvoorbeeld een verrukkelijk klanktafereel. En de slotakte zinderde van onheil en drama.

De ongeremde muzikale leiding van Pappano matchte goed met Villazóns vertolking. De tenor drukte ontegenzeggelijk zijn eigen stempel op de partij. Dat wil zeggen: hij ziedde de gehele voorstelling van passie, zonder zichzelf ook maar een moment te sparen. Hij legde Werthers gemartelde ziel volledig bloot in zijn emotionele stem.

Zijn stijl vond ik niet overal even geslaagd. Soms kwam hij overgeaccentueerd en ongecontroleerd fors over. Wat meer verfijndheid had de rol op die momenten meer gesierd, denk ik. Zeker omdat hij in de passages die hij wél subtiel aanpakte, heel sterk voor de dag kwam. Ontroerend was bijvoorbeeld zijn haast kreunende sterfscène.

De andere rollen werden uitstekend ingevuld. Sophie Koch zong Charlotte, na dat eerder in Parijs te hebben gedaan aan de zijde van Jonas Kaufmann (op dvd verschenen). Ze zong met rijpe, volwassen stem. In de hoogte verloor ze haar klank en deed het ‘staal’ in haar stem Massenet weinig goed, maar verder leverde ze een gevoelige, meeslepende vertolking.

Verrassend goed vond ik de jonge Noorse bariton Audun Iversen. Met zijn stevige, sonore stem gaf hij Albert een solide, doordachte uitstraling. Ook sterk waren Eri Nakamura als een frisse en opgewonden Sophie en Alain Vernhes als heerlijk warme, sympathieke Bailli.