Liefhebbers van Franse opera’s werden lange tijd stiefmoederlijk door operahuizen (en platenmaatschappijen) behandeld. Maar het tij lijkt te keren, wat absoluut op het conto van jonge, zeer getalenteerde Franse zangers kan worden geschreven. Ter illustratie twee zeer aan te bevelen opera’s van Gounod en Lalo.

Opeens komt de ene Manon na de andere Werther of Thaïs (Massenet) uit. Offenbach wordt afgestoft en de operahuizen komen erachter dat Gounod buiten Faust veel meer mooie opera’s heeft gecomponeerd. Romeo et Juliette bijvoorbeeld.

De laatste is in Salzburg vorig jaar in première gegaan, bedoeld als vehikel voor – wat toen nog een ‘droompaar van de opera’ heette – Rolando Villazón en Anna Netrebko. Maar Anna werd zwanger en werd vervangen door de toen totaal onbekende Nino Machaidze. De jonge (toen 26!) Georgische werd een terechte sensatie.

Zij is een echte belcanto-zangeres, met alle toeters en bellen, en zij zingt en acteert een droom van een Juliette. Beter dan ‘la Netrebko’ het ooit zou kunnen doen. Villazón is een kwestie van smaak. Ooit vond ik hem sensationeel, maar op den duur begon hij mij te irriteren. Niettemin: hij is een echt bühnebeest die je aandacht weet vast te houden.

Cora Burggraaf is een prachtige Stéphano en het Salzburgse Mozarteum orkest wordt met verve gedirigeerd door Yannick Nézet-Séguin. De regie is traditioneel en de enscenering en de kostuums oogverblindend. Een aanrader. (DG 0734518)

Melodieus

Is Romeo et Juliette nog enigszins bekend, van Le Roy d’Ys van Lalo hebben volgens mij weinig mensen gehoord, laat staan dat ze ooit de kans hadden de opera te zien. Totaal vergeten.

Hoe onterecht het is, bewijst de door Dynamic (33592) vorig jaar april in Luik opgenomen voorstelling. Le Rois d’Ys is een zeer melodieuze opera met veel koorpartijen en duetten, en de muziek is romantisch en meeslepend.

Het libretto is eenvoudig: de dochters van de koning van Ys (een door de oceaan bedreigde stad) houden van dezelfde man. Wanneer hij voor Rozenn kiest, neemt Margared wraak. Samen met Karnac (vijand van de stad en de koning) opent ze de sluizen, met een overstroming als gevolg. Maar Margared wordt verteerd door schuldgevoelens en offert zich op door in het kolkende water te springen. De stad en haar bewoners zijn gered.

De enscenering is eenvoudig en realistisch. De overstroming wordt uitgebeeld als een enorme regenbui. Niet echt dreigend, maar ja, tenslotte beschikken we allemaal over een gezonde dosis verbeeldingskracht.

De cast is goed tot zeer goed. Gylaine Girard is een fantastische, evenwichtige Rozenn. Haar zeer flexibele sopraan heeft een bijzonder aangenaam timbre. Dit in tegenstelling tot de mezzo Giuseppina Piunti (Margared), die af en toe krijsend overkomt. Maar zij is zo bij haar rol betrokken dat ik het haar gauw vergeef.

Sébastien Guéze (Mylio) kennen we van zijn fantastische vertolking van Romeo bij de ZaterdagMatinee vorig jaar. Hij beschikt over een prettige, lichte tenor met een onmiskenbaar Frans tintje, en zijn interpretatie is zeer roldekkend. Werner van Mechelen is een goede Karnac. Zeer aanbevolen.