Onberispelijk. Christian Gerhaher heeft deze zomer een liederen-cd uitgebracht waar geen onvertogen lettergreep op te horen is. Je kunt je natuurlijk afvragen of zulke studioperfectie het na te streven ideaal is, maar een fraaie cd heeft het zeker opgeleverd. Met repertoire van een interessant, zelfs gewaagd kwartet componisten.

De nieuwe cd van Gerhaher bevat een verzameling liederencycli, die de bariton begin dit jaar met zijn vaste begeleider Gerold Huber opnam. Blikvanger is An die ferne Geliebte van Beethoven, een zestal liederen die elkaar soms haast onmerkbaar opvolgen. Gerhaher zingt ze intiem – alsof hij in je huiskamer staat. Verrassend voor een bariton die ik me herinner van een recital waarin hij de muren van de Kleine Zaal omver probeerde te resoneren.

Van een andere klassieke componist, Joseph Haydn, zijn drie liederen opgenomen. En de forse andere helft van het album bestaat uit Das Buch der hängenden Gärten van Arnold Schönberg en Fünf Orchesterlieder nach Ansichtskartentexten von Peter Altenberg van Alban Berg.

Schönberg en Berg zijn uiteraard bekende namen. Toch verlaat Gerhaher met hen wel enigszins het veilige pad. Iemand die te boek stond als voorvechter van de ‘emancipatie van het dissonante’ (Schönberg) geeft mij persoonlijk weinig appetijt. En ik schat in dat dat nog altijd voor veel mensen geldt.

Dat neemt niet weg dat Gerhaher de cyclus met net zo veel subtiliteit en polijsting heeft opgenomen als de Beethoven-reeks. Iedere noot vloeit in zijden verpakking uit zijn mond. Dat doet de oren goed. Aangenaam klassiek, zou je het kunnen noemen, zelfs als je het notenbeeld minder goed verdragen kan

Bij dergelijke vlekkeloze zangkunst voel ik wel altijd een aarzeling (het is ook nooit goed). Het kan namelijk ook te ‘clean’ worden. En dat is volgens mij wat de liedkunst bepaald niet nodig heeft. Stilistische polijsteraars zijn er genoeg, zangers die warm bloed door de gedichten laten vloeien veel minder.

Maar dat is een kanttekening, geen kritiek. Want op zulke verfijnde zang en rijke klanken als die van Gerhaher kun je moeilijk tegen zijn. Een knap album dus. Tenminste, als je je oren niet geheel aan het tonale hebt verpacht…