Giovanni Bottesini kennen we als de man die de contrabas in het zonnetje heeft gezet. Buitengewoon mooie muziek schreef hij voor dat instrument, waar hij zelf een virtuoos op was. Wat weinigen weten, is dat hij ook opera’s en een requiem schreef. Dat laatste werk is nu bij Naxos op cd verschenen.

Ik moet bekennen dat ik de opera’s van Bottesini alleen maar van naam ken, op een schitterende Ero e Leandro na (er bestaat een prachtige opname van bij Dynamic – zeer aanbevolen). Dat de Italiaanse componist na de dood van zijn broer Luigi een requiem componeerde, wist ik al helemaal niet.

Heb ik daarmee veel gemist? Moeilijk te zeggen. Ik vind het werk nogal flauw en onevenwichtig, maar misschien ben ik oneerlijk en heb ik te veel naar Verdi en Mozart geluisterd?

Het kan ook aan de uitvoering liggen dat het werk mij niet echt kan bekoren. Er wordt fatsoenlijk in gezongen, maar meer ook niet. Het koor buldert zich door het ‘Dies irae’ heen en het contrast met het daaropvolgende ‘Quid sum miser’ kan niet groter zijn, zeker ook vanwege de tenor.

Die tenor, Augustín Prunell-Friend, beschikt over een zeer lichte stem, te licht voor een opname. Zijn geluid is op zich best mooi en lyrisch, maar de zuiverheid… En zijn rollende ‘r’ is ronduit irritant.

Dat de dirigent van oorsprong een contrabassist is, verbaast mij niet. Al met al jammer.