De Turandot-productie van regisseur Andrei Serban dateert alweer van 1984, maar heeft allerminst aan pracht en kracht ingeboet. Het Royal Opera House hernam de productie in 2013, Opus Arte legde de voorstelling vast op dvd.

Hebt u ook zo’n hekel aan de ‘onbekende prins’ Calaf uit Giacomo Puccini’s opera Turandot? Voor mij behoort hij tot de meest onsympathieke operahelden: egoïstisch, belust op geld en macht, in staat om alleen maar van zichzelf te houden. Of denkt u werkelijk dat hij verliefd is op Turandot?

Soms verdenk ik Puccini ervan dat hij met opzet zijn opera niet heeft afgemaakt. Want hoe brei je een happy end aan een sprookje dat in feite een aaneenschakeling is van martelingen, moorden en zelfmoorden?

Wellicht ben ik niet de enige die dit vermoedt. Regisseur Andrei Serban laat de opera na de dood van Liu één lange minuut stoppen, waarin alle handelingen bevriezen. Daar ben ik hem bijzonder dankbaar voor, want de hartenkreet van Timur (“word wakker Liu, het is al ochtend”) echoot zo na in je hoofd.

De dertig jaar oude productie – die, na de halve wereld te zijn afgereisd, in 2013 weer eens terugkeerde naar Covent Garden – heeft niets aan pracht verloren en boeit nog steeds van het begin tot het eind. De voorstelling is met zijn prachtige choreografie een lust voor het oog: wervelend en kleurrijk, met een zeer dominante kleur rood.

Marco Berti is een prima hoewel wat statige Calaf en Lise Lindstrom zingt een zonder meer overtuigende Turandot. Iets wat ik helaas niet kan zeggen van Eri Nakamura (Liu).

De jonge Henrik Nánási heeft zo te horen nog een lange weg te gaan voordat hij zich een ‘Puccini-dirigent’ mag noemen. Nu ontbreekt het hem (nog?) aan een dosis gezond sentiment. Maar kundig is hij wel.

Dit is niet de beste uitvoering van Turandot die er is, maar wellicht, voor mij althans, wel één van de mooiste om te zien.

Hieronder een clip van de productie: