En nu is Richard Strauss jarig… Het is te merken in de aanwas van cd’s rond het oeuvre van de componist uit München. Bariton Thomas Hampson heeft voor zijn ‘felicitatie’ aan Strauss voor een selectie liederen gekozen.

Ik heb niets tegen herdenken, ook niet als het gaat om overbekende componisten. Integendeel, het levert soms echte verrassingen op. Onbekende of verloren gewaande composities kunnen (her)ontdekt worden en werken die amper nog worden uitgevoerd beleven een herkansing.

Ik ben bovendien dol op liederen van Richard Strauss en ik houd van Thomas Hampson, die de liederen op deze cd zelf heeft uitgekozen, ze chronologisch heeft gerangschikt en ze heeft voorzien van een persoonlijke noot in het cd-boekje. Kan er met zo’n ‘Hampson touch’ nog iets misgaan?

Dat ik niet heel enthousiast over het resultaat ben, ligt aan Hampsons (voor mij te) gecultiveerde manier van zingen, waardoor alles zeer fraai klinkt, maar de emotie onderbelicht wordt. Dat gecultiveerde wreekt zich in de algehele beleving: op den duur wordt het een beetje eentonig.

Alleen in ‘Ach weh mir unglückhaften Mann’ trekt Hampson alle registers open, waarin hij ook meer dan geholpen wordt door Wolfram Riegel. Diens begeleiding is zo buitengewoon congeniaal dat men eigenlijk niet meer van een begeleider mag spreken maar meer van een ‘sparringpartner’.

Ook ‘Nottturno’ – een zwaarmoedig lied naar een tekst van Richard Dehmel, prachtig op viool begeleid door Daniel Hope – maakt veel goed. Ik kende het lied alleen maar met orkestbegeleiding, van een opvoering van Hampson zelf in Salzburg, 2012. Zijn interpretatie is nadrukkelijker geworden, wat ook aan de begeleiding kan liggen. Het lied, dat al ‘minimaal’ was, maakt nu een nog minimalistischer en haast atonale indruk.

Al met al net geen top, maar wel aanbevolen!

Hieronder zingt Hampson ‘Notturno’ in Salzburg: