De cast was dik in orde, evenals de muzikale leiding van Vladimir Jurowski. De enscenering die Katharina Thoma voor deze Ariande auf Naxos in Glyndebourne maakte, kon echter niet op alle fronten overtuigen. Opus Arte zette de productie op dvd.

Ariadne auf Naxos behoort niet tot mijn geliefde opera’s. Ik heb er gewoon geen vat op. Is het een komedie? Is het een drama? Gaat het over mythologische figuren, over een artiestenleven, over hoge versus lage kunst, over huwelijkstrouw, over ego’s? Of is het gewoon een mix van alles, zoals het leven zelf? Eén ding is zeker: het levert stof tot nadenken. En, mits goed uitgevoerd (en geregisseerd!), kan de opera je een goede avond bezorgen: beschouwelijk en toch vermakelijk. Mits…

Goed, de proloog in deze productie van Katharina Thoma vind ik echt heel erg leuk. Dat de actie zich afspeelt in een kasteel in Sussex in 1940 vind ik geen probleem. Er zijn nergens contradicties met het libretto. Het is geestig, goed geregisseerd (een grote plus voor de personenregie) en zeer vermakelijk.

Maar dan, na de pauze, als wij dus het eigenlijke toneelstuk over Ariadne krijgen (volgens het libretto speelt het zich af op een idyllisch eiland) en wij in een soort veldhospitaal belanden, dan zijn ze mij helemaal kwijt. Ik vind het idioot, onbegrijpelijk, gruwelijk eigenlijk.

Zonde, want de uitvoering is zeker goed, met twee echte uitschieters: Thomas Allen als de briljante muziekleraar en Kate Lindsey (voor mij een echte ontdekking!) als het prototype van een jonge componist.

Laura Claycomb is een leuke Zerbinetta. Ze ziet er uit als Betty Grable, kan goed acteren en er is ook niets aan te merken op haar hoge noten, noch op haar heerlijke coloraturen. En toch: haar grote aria is niet een echte showstopper.

Sergey Skorokhodov heeft voldoende noten en volume in huis om een perfecte Bacchus neer te zetten, maar ziet er zo bespottelijk uit in zijn vermomming van een gewonde frontsoldaat dat ik een giechel niet kan onderdrukken.

Ook Soile Isokoski komt niet goed uit de verf in de regie, maar zonder beeld valt van haar zang veel te genieten.

Het orkest onder leiding van Vladimir Jurowski – het was zijn laatste jaar als chef-dirigent in Glyndebourne – speelt verrukkelijk. En de bonustracks, met onder meer een geanimeerd gesprek met Jurowski en de terugblik van Thomas Allen op zijn ‘Glyndebourne-jaren’, zijn niet te versmaden!

Hieronder een fragment uit de proloog: