Elīna Garanča heeft een nieuwe cd, Meditation. Vrolijk word je er niet van, maar dat zal ook niet de bedoeling zijn geweest: het album telt enkel treurige nummers. Mij ontgaat de zin van het concept.

Dat de cd voor mij in categorie ‘ondermaats’ valt, ligt niet aan Elīna Garanča zelf. Het behoeft geen toelichting dat zij een prachtzangeres is. Haar mezzostem is hier net zo mooi als altijd, haar zang is indrukwekkend en haar presentatie zeer verzorgd.

Ook het koor van het Letse radio is goed. Het klinkt zeer spiritueel en geïnspireerd, iets wat overigens absoluut niet gezegd kan worden van de rammelende Deutsche Radio Philharmonie Saarbrücken onder Garanča’s echtgenoot Karel Mark Chichon.

Het probleem is de cd zelf. Niet alleen is de opname onevenwichtig (soms te hard, soms te zacht, je moet continu aan de knoppen draaien), maar de zin van het hele project ontgaat mij. Bot gezegd is het een bij elkaar geraapt zooitje sentimenteel geestelijk verdriet…

Mascagni, Adam, Gounod, Bizet en William Gomez staan broederlijk naast elkaar en ook het inmiddels totaal uitgemolken ‘Ave Maria’ van Caccini (eigenlijk gewoon Vavilov) ontbreekt niet. De mij onbekende Ugis Prauliņš doet in sentiment niet onder voor zijn landgenoot Pēteris Vasks, maar het absolute dieptepunt wordt bereikt met het gruwelijk toegetakelde ‘Miserere’ van Allegri.

Het klinkt misschien wrang, maar dit is de ultieme muziek bij een crematie. Ik moet er niets van hebben. Maar wie niet genoeg kan krijgen van ‘huilmuziek’ kan hier zijn hart aan ophalen. Voor alle anderen: u bent gewaarschuwd!

Hieronder de trailer van de album: