Bizets parelvissers staan weer in de belangstelling. Zo ook in Napels in 2013. De productie van Fabio Sparvoli is door C Major op dvd en Blu-ray uitgebracht. Helaas stelt de voorstelling teleur, op Patrizia Ciofi als Léëla na.

Om te zeggen dat Les pêcheurs de perles onbekend is, gaat te ver. In de loop der jaren zijn er genoeg goede en minder goede opnamen van Bizets opera gemaakt. Maar wie het werk daadwerkelijk scenisch uitgevoerd heeft gezien… Het zullen er niet veel zijn.

En dan te bedenken dat De Parelvissers, zoals de opera in de volksmond heet, ooit één van de meest uitgevoerde werken in Nederland was. Maar tijden veranderen en de generatie die na de jaren zestig geboren is, kent de opera alleen maar van zijn twee grootste hits: ‘Je crois entendre encore’, een tenoraria die op geen enkele verzamel-cd ontbreekt, en natuurlijk hét duet ‘Au fond du temple saint‘.

Maar ‘omnia mutantur, nihil interit’ (alles verandert, niets gaat ten gronde) en dus komen veel hits van weleer terug in onze operahuizen. Zo ook Les pêcheurs de perles. Na bijna vijftig jaar van afwezigheid zet het ene na het andere operahuis het werk op het affiche, waaronder momenteel de Nederlandse Reisopera.

In 2013 was het de beurt aan het Teatro San Carlo in Napels. De productie van Fabio Sparvoli is echter teleurstellend. De kostuums doen ‘authentiek’ aan: vrouwen dragen sari’s en mannen hebben tulbanden op hun hoofd. De actie speelt zich af op een soort kaal strand (ook de laatste akte!), met als enige decor een reusachtige, omgevallen boeddha in de tweede akte, waarachter Léïla kan schuilen. Zeg maar: natuurgetrouw ontmoet regieconcept.

Dieptepunt is de opkomst van Léïla, die het meeste weg heeft van een wandelend tapijt. Ongetwijfeld onbedoeld, maar zeer lachwekkend. Ook de personenregie stelt niet veel voor. Men loopt heen en weer. Of niet.

Verder is er nog het ballet, dat voor mij eerder storend dan versterkend werkt. In het begin van de tweede akte doet het denken aan de heksen uit Macbeth. Knudde.

De stemmen zijn op zich goed – allemaal – maar soms klinkt het alsof ze niet goed gefocust zijn. Dario Solari (Zurga) lijkt daar het meeste last van hebben. Zijn opkomstaria, ‘Amis, interropez vos danses’, is zonder meer indrukwekkend, maar daarna verliest hij aan zeggingskracht en klinkt hij wollig en onstabiel.

Dmitry Korchak heeft alles in huis voor een perfecte Nadir. Zijn lichte, lyrische tenor met aangenaam timbre is wendbaar en zijn hoge noten staan als een huis. Toch gaat er in ‘Je crois entendre encore’ duidelijk iets mis. Zijn diminuendo is mooi, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij staat te pushen. Hij heeft de aria al veel mooier en gevoeliger gezongen en in Wenen was hij in de rol de perfectie zelf.

Solari en Korchak samen zijn geen match. Het zeer aanwezige geluid van de tenor vraagt om meer body dan het gesluierde geluid van de bariton, waardoor het beroemde duet zowat om zeep wordt geholpen. Een voorbode van hun getroebleerde vriendschap?

Roberto Tagliavini (nu in Amsterdam te zien als Lord Sydney in Il viaggio a Reims) zingt een prima Nourabad en Patrizia Ciofi is een Léïla uit duizenden. Haar loepzuiver, gevoelig en sensueel gezongen cavatina ‘Me voilà seule dans la nuit’ is voor mij, samen met het daaropvolgende duet met Nadir, ‘De mon amie, fleur endormie’, het hartverscheurende hoogtepunt van de opname.

De oudgediende Gabriele Ferro dirigeert met verve en veel stijlgevoel, maar krijgt mij nergens op de stoel. Jammer.

Hieronder de trailer van de productie: