Waarom zou een countertenor niet voldoende sensitiviteit en techniek kunnen hebben om Franse chansons en mélodies te zingen? Philippe Jaroussky stelt die vraag op zijn nieuwste cd, Green. En hij geeft meteen het antwoord: inderdaad, waarom niet?

Philippe Jaroussky is een beetje een ‘buitenbeentje’, ook in de alsmaar groter en beter wordende wereld der countertenoren. Zijn timbre is van zo’n hemelse schoonheid dat je soms denkt naar een engel te luisteren.

Dat hij affiniteit heeft met het Franse lied uit het fin de siècle heeft Jaroussky al met zijn eerdere album Opium bewezen. (Nog niet in huis? Onmiddellijk kopen!) Met Green gaat hij nog een stapje verder. Behalve Hahn, Fauré, Debussy en Massenet zingt hij ook muziek van mij onbekende componisten als Szulc en Poldowski (pseudoniem van Regine Wieniawski, de dochter van…). Én hij zingt Franse chansons. Alles op teksten van de Franse dichter Paul Verlaine.

Het absolute hoogtepunt is voor mij ‘Le Sourdine’ van Reynaldo Hahn. Daarin wordt Jaroussky ook op onnavolgbare wijze bijgestaan door pianist Jérôme Ducros. Ook het verstilde ‘Un grand sommeil noir’ van Varèse is meer dan prachtig.

In het met Nathalie Stutzman gezongen ‘Rêvons, c’est l’heure’ van Massenet word je je even bewust van alle geijkte ‘waarheden’, of eigenlijk vooroordelen, over de menselijke stem, want het lage, donkere geluid behoort in dit duet juist de vrouw toe. Als je niet beter wist…

De cd is echt een hebbeding. Niet in de laatste plaats ook vanwege het omhulsel. In het doosje vind je behalve de twee schitterende cd’s ook een dik boek met liedteksten, veel informatie en tientallen sfeerfoto’s van de componisten en de dichter.

Hieronder de trailer: