Het debuutalbum van Maria Fiselier, To go into the unknown, bevat een zorgvuldige selectie liederen van Gurney, Howells en Britten. Niet elke componist komt helemaal tot zijn recht, maar in Britten laat de jonge mezzo horen waartoe ze in staat is.

Maria Fiselier is één van de grootste talenten die ons land rijk is. Met haar mooie, lichte mezzosopraan kan ze nog alle kanten uit. Zelf voorspel ik haar een grote carrière op de recitalpodia. Als geen ander weet ze hoe je met alleen je stem al kunt acteren. En hoe je verschillende stemmingen op je publiek kunt overbrengen.

Het programma op haar eerste cd heeft ze zorgvuldig uitgezocht, waarbij ze voor niet voor de hand liggende componisten heeft gekozen. Iets wat zich wel enigszins wreekt in het uiteindelijke resultaat.

Liederen van Ivor Gurney zijn geen dagelijkse kost, al is er vorig jaar, met het oog op de herdenking van de Eerste Wereldoorlog, wat meer belangstelling voor gekomen. Ik denk niet dat ze geschikt zijn voor Fiselier. De liederen zijn zeer specifiek (zeg maar gerust bijna net zo neurotisch als hun schepper) en ze komen het beste tot hun recht als ze gezongen worden met een soort sluier op de stem. Met een nuchtere rechttoe rechtaan benadering verliezen ze één van hun belangrijkste dimensies: die van de ongrijpbaarheid.

Bij Herbert Howells is Fiselier meer in haar element, maar pas bij Britten leeft ze helemaal op. Hier laat ze horen wat ze allemaal in haar mars heeft. En dat is niet niets! In zijn Cabaret Songs is ze helemaal op dreef: het is repertoire dat haar past als een handschoen. Alleen al voor de ‘Funeral Blues’ verdient ze een enorme pluim.

Pianist Peter Nilsson toont zich een ‘schaduwbegeleider’: geheel dienstbaar aan de liederen en de zangeres.

Hieronder Fiselier en Nilsson in ‘There was a Maiden’ van Herbert Howells: