Wist u dat The Hallé het oudste Britse professionele symfonieorkest is? Het werd in 1857 opgericht in Manchester, de stad die sindsdien hun thuisbasis is. In juni 2015 nam het orkest onder leiding van chef-dirigent Sir Mark Elder de onbekende opera La Colombe van Charles Gounod opnam. Een aanrader.

Dat Mark Elder affiniteit met Franse opera heeft, weet iedereen die afgelopen seizoen zijn spectaculaire visie op Benvenuto Cellini van Berlioz meemaakte in Amsterdam. Zelf heb ik de partituur nooit eerder met zo veel oog voor detail, zo veel kleuren en zo veel nuance uitgevoerd gehoord. Het Rotterdams Philharmonisch was onder zijn leiding zo perfect in balans dat je ze soms hoorde fluisteren.

Voor zijn opname van Les Martyrs van Donizetti voor Opera Rara werd Elder onder lofuitingen en prijzen bedolven. Dat ook La Colombe in de prijzen gaat vallen, valt niet te betwijfelen. Onder Elders leiding sprankelt het orkest dat het een lieve lust is. Je kunt enkel betreuren dat je ze niet werkelijk aan het werk ziet.

De opéra-comique La Colombe is een heerlijk niemendalletje. Het libretto van Jules Barbier en Michel Carré, lichtelijk gebaseerd op een fabel van La Fontaine, heeft niets om het lijf. De duif uit de titel is het dierbaarste bezit van de verder straatarme Horace. Zijn hele fortuin heeft hij namelijk uitgegeven aan de rijke gravin Sylvie, op wie hij hevig verliefd is. Om haar toch op een maaltijd te kunnen trakteren, besluit hij zijn geliefde vogel op te offeren: iets anders te eten kan hij haar niet bieden. Na het diner bleek de duif springlevend: de kok verwisselde hem met de papegaai van een concurrent. Eind goed al goed.

La Colombe beleefde in 1860 in Baden-Baden zijn wereldpremière, waarna het werk (in een bewerkte versie) de Parijse Opéra-Comique aandeed. Brussel en andere steden volgden en in 1923 werd de opera in Monte Carlo gepresenteerd, door niemand minder dan Sergej Diaghilev. Een leuk weetje: de gesproken dialogen werden voor de gelegenheid vervangen door recitatieven, gecomponeerd door de jonge Francis Poulenc.

Het is niet zo dat La Colombe daarna totaal vergeten is. In 1995 werd het werkje tijdens het Festival in Compiègne scenisch uitgevoerd. Ook het festival in Buxton mocht ermee kennismaken en er waren verder voorstellingen in Siena en Parijs. En laten we ons eigen land niet vergeten: al in 2002 werd La Colombe door Opera Trionfo op de planken gebracht, in een regie van Jan Bouws, en in 2007 werd die productie herhaald.

De nieuwste uitvoering van The Hallé is simpelweg verrukkelijk. Naast het sprankelende orkest (luister alleen al naar de begeleiding van de arietta van Maître Jean!) wist Opera Rara een viertal voortreffelijke zangers te engageren, die de opera naar het allerhoogste niveau weten te tillen.

Javier Camarena’s tenor is zeer wendbaar; een nieuwe ster aan het belcantofirmament. Erin Morley fonkelt (ook in de dialogen!) als de lichtgetimbreerde Sylvie. Laurent Naouri hoef ik aan niemand voor te stellen; zijn ‘Le grand art de la cuisine’ is een echte showstopper. Maar het mooist vind ik de jonge mezzo Michèle Losier als Mazet. Al in haar openingsromance, ‘Sylvie! Venez-là ma mignonne’, weet ze mijn hart te stelen.

Hieronder een kleine video, gemaakt tijdens de opnamesessie: