Het Glyndebourne Festival zette in 2012 twee eenakters van Maurice Ravel op het programma: L’heure espagnole en L’enfant et les sortilèges. Regisseur Laurent Pelly en dirigent Kazushi Ono maakten er een memorabele double bill van, nu te bewonderen op dvd.

Eén van de opvallendste handelsmerken van Laurent Pelly is dat hij zo onbeschaamd weet te overdrijven. Iets wat doorgaans bijzonder goed uitpakt (zijn La fille du régiment van Donizetti!), maar soms een maar half geslaagde voorstelling oplevert (L’étoile in Amsterdam). Het is nu eenmaal zo dat een voorstelling bij veel overdreven grappen al gauw in een soort theater van de lach ontaardt.

De verder prachtig geënsceneerde productie van L’heure espagnole heeft daar ook een beetje last van. Ik geef toe: de meeste tijd zit ik me kapot te lachen. Maar af en toe is het zo overtrokken dat het niet meer leuk is. Zo vind ik de als een hippe Jezusfiguur voorgestelde dichter Gonzalve behoorlijk over de top. Het scheelt wel dat hij prachtig gezongen wordt door Alek Shrader (krijgen we deze tenor ooit in Amsterdam te zien?).

Bijzonder te spreken ben ik over Paul Gay (de dikke bankier) en François Piolino (de suffe echtgenoot). Zeer onder de indruk ben ik ook van bariton Elliot Madore (Ramiro). Onder zijn vrolijke en vriendelijke voorkomen schuilt de ideale potente minnaar, waar de jonge Concepción zo naar verlangt. Dat hij sprekend op dirigent Pablo Heras-Casado lijkt, zal wel toeval zijn.

Met Stéphanie d’Oustrac heb ik een beetje moeite. Haar Concepción is mooi en verleidelijk, maar voor mij niet sexy genoeg. Simpel gezegd: te veel vrijblijvende ‘olalalala’ en te weinig orgastisch.

Met L’enfant et les sortilèges revancheert Laurent Pelly zich. Het is mijns inziens de mooiste en beste productie van de opera die ik ooit heb gezien. Alles is uitvergroot tot buitengewone proporties, waardoor het kind werkelijk piepklein is. Wat je ziet, is een kleine kleuter die zich van zijn kattenkwaad (pun intended) niet bewust is. De grote wereld is voor hem nog te geheimzinnig en als hij in het donker achtergelaten wordt, slaat zijn fantasie op hol.

Het is onmogelijk om alle zangers apart te noemen, maar Khatouna Gadelia is een fantastisch kind. En de coloraturen van Kathleen Kim (het vuur) zijn onaards mooi.

Het is verbazingwekkend hoe dirigent Kazushi Ono (vandaag geïnterviewd door Place de l’Opera) de in de muziek ingeweven grappen naar zijn orkest weet te vertalen. Daarbij valt het me op hoe zacht zijn gebaren zijn.

Ono debuteerde in 2008 in Glyndebourne met Hänsel und Gretel van Humperdinck, ook in een regie van Pelly. Voor hun productie van de eenakters van Ravel kregen de twee in 2014 Gramophone’s Opera Award. Ondanks mijn piepkleine opmerkingen wat de regie en Stéphanie d’Oustrac betreft volkomen terecht.

Een echte must, al was het alleen al vanwege de meest perfecte L’enfant et les sortilèges ooit!

Hieronder de trailer van de productie: