De Albanese tenor Saimir Pirgu heeft een nieuwe solo-cd uitgebracht: Il mio canto. In zijn eigen vrije vertaling: dit is hoe ik zing. Het album bevat louter klassiekers. Maar clichérepertoire of niet: dat zijn stem zich geweldig ontwikkeld heeft, is onmiskenbaar.

“Een tenor is pas op zijn mooist als hij 40 jaar is”, zei zangpedagoog Amand Hekkers onlangs in gesprek met Place de l’Opera. Een zangstem moet rijpen, net als wijn. Eerst in de druif, dan in de kelder en tot slot in de fles.

Tenor Saimir Pirgu (34) is mooi gerijpt. Sinds zijn eerste soloalbum tien jaar geleden, Angelo casto e bel, heeft zijn stem een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Daar getuigt zijn nieuwe cd Il mio canto van. Het album is dan ook bedoeld als vervolg op Angelo casto e bel. Een demonstratie van zijn vocale en interpretatieve groei.

Leg je de cd’s naast elkaar (ze staan beide op Spotify), dan is te horen hoe Pirgu is doorgegroeid van een lichtgewicht Mozart/belcanto-tenor met een soft en tamelijk onschuldig timbre naar een veel lyrischer tenor met een ruwer timbre en veel dramatische potentie. Tien jaar zingen op grote tonelen heeft het wat beteuterde Nemorino-toontje in zijn stem van een volwassen, stoere korst voorzien.

Treffend voorbeeld is Alfredo’s aria ‘De’ miei bollenti spiriti’ uit La traviata, die Pirgu voor beide cd’s opnam. Tien jaar geleden klonk zijn Alfredo als een lulletje rozenwater, nu heeft hij meer ruggengraat. Pirgu’s stem straalt kracht en autoriteit uit, wat zijn karakters zelfverzekerder maakt.

In een tweede aria uit La traviata (‘Oh mio rimorso!’ – alleen op de tweede cd te vinden) komt die kracht nog beter voor het voetlicht. De boosheid en wraakzucht vlammen uit de boxen. Ik meen hier en daar gelijkenissen met Rolando Villazón te bespeuren. De emoties gieren soms op eenzelfde rusteloze manier door Pirgu’s zang als bij de Mexicaan.

Het toppunt van drama is voor mij de scène van Gabriele Adorno uit de tweede akte van Simon Boccanegra, waarmee de cd opent. Acht knallen van het Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino (een uitstekende operabegeleider) en Pirgu barst uit in woede en jaloezie. “Sento avvampar nell’anima furente gelosia”: ik voel een ziedend vuur van jaloezie in me opkomen. Wat een binnenkomer! De emoties zijn levensecht, de hoge noten agressief en stuk voor stuk raak.

Van Giuseppe Verdi klinken verder fragmenten uit I lombardi alla prima crociata, Rigoletto, Macbeth en Luisa Miller. Daarnaast heeft Pirgu aria’s gekozen van Puccini, Gounod, Richard Strauss, Cilea, Donizetti en Massenet.

Origineel is de selectie niet. Het zijn alle tenorhits die een beginnend liefhebber in een kwartiertje bij elkaar kan youtuben. In de trailer verklaart Pirgu zijn keuze met de opmerking dat dit “het juiste moment” is om deze bekende aria’s te zingen, maar dat vind ik een wel erg magere rechtvaardiging voor een cd die wéér de gebaande paden betreedt. Doe eens iets nieuws.

Dit laat onverlet dat Pirgu overtuigend laat horen wat hij in zijn mars heeft. In het repertoire van Gounod en Massenet kiest hij een mooie, delicate toon, al is zijn Franse dictie niet zo sterk als zijn voortreffelijke Italiaans. Het meest indrukwekkend zijn dan ook de Italiaanstalige aria’s, zoals het heerlijk lyrische ‘Di rigori armato il seno’ uit Der Rosenkavalier en het ontroerende ‘È la sorita storia del pastore’ uit L’arlesiana, beide vol spectaculaire klanken in het hoogste register.

Saimir Pirgu’s agenda lijkt nog niet veel van het repertoire van zijn nieuwe cd te reflecteren. Vooralsnog zingt hij vooral Alfredo’s en Rodolfo’s. Maar in mei 2017 staat een Rigoletto op zijn programma, bij De Nationale Opera in Amsterdam, en wellicht volgen daarna zwaardere partijen van zijn album. Het is te hopen, want afgaand op Il mio canto kunnen we in de toekomst grootste dingen van hem verwachten. Nog vier jaar en dan is hij 40…

Hieronder de trailer van Il mio canto:

Meer weten over Saimir Pirgu? Lees het interview met hem in de serie Tenoren van de toekomst.