Half maart presenteerden bariton Henk Neven en pianist Hans Eijsackers hun nieuwe album: Rêves d’Espagne. Een waanzinnig mooie cd, vindt Basia Jaworski. Intelligent en fantasievol.

Bent u ook zo moe van de zoveelste opname van een Schwanengesang of een symfonie van Mahler? Ik wel. Vandaar een hartenkreet richting de (grote) platenmaatschappijen: beste firma’s, met de voor de tweehonderdste maal opgenomen muzikale kraker krijgen jullie heus niemand meer de winkel in. Willen jullie overleven, dan moet het roer definitief om. Hoe? Neem een voorbeeld aan Onyx. Dat label heeft onlangs een schitterend album van bariton Henk Neven en zijn vaste partner Hans Eijsackers uitgebracht.

De overheerlijke cd is gevuld met veelal onbekende pareltjes uit de Franse, Russische en Spaanse liedliteratuur, waar Don Quichotte en (dromen van) Spanje als rode draad doorheen lopen. Er staan liederen op van onder anderen Ibert, Sjostakovitsj, De Morales en Ravel. En van Arne Dørumsgaard, een mij onbekende Noorse dichter en componist, die de Spaanse en Sefardische volksliedjes van een nieuw arrangement voorzag.

Bijzonder repertoire op de cd zijn Sjostakovitsj’ Zes Spaanse Liederen. Hij componeerde die in 1956, drie jaar na de dood van Stalin. Voor zijn cyclus putte hij dankbaar uit de Spaanse folklore, waarbij hij Russische vertalingen van Spaanse balladen gebruikte. Oorspronkelijk waren de liederen bedoeld voor mezzosopraan Zara Dolukhanova, maar zij heeft ze nooit uitgevoerd.

Verschillende componisten, verschillende tijden, verschillende talen en toch: wat een eenheid! Deze cd is het toonbeeld van een intelligent en fantasievol samengesteld recital met veel respect voor de luisteraar.

Henk Nevens dictie en uitspraak zijn in alle drie de talen – Frans, Spaans en Russisch – voorbeeldig. Zijn vertolking van de Don Quichotte-liederen van Ibert doet mij aan de eerste vertolker, Fyodor Sjaljapin, denken. Wat een prestatie! Af en toe zou ik wat meer kleur willen horen en wat meer differentiatie, maar ach…

Dat de cd zo waanzinnig mooi is geworden, is voor een groot deel ook aan pianist Eijsackers te danken. Zijn manier van spelen doet mij denken aan een alwetende verteller die zijn verhaal met een weergaloze spanning vooruit stuwt, maar niet zonder de luisteraar af en toe wat rust te gunnen.

Eijsackers interpretatie van de Danzas Espagnolas van Granados springt erboven uit. Sinds de opname van Alicia De Larrocha heb ik ze nooit meer zo mooi gespeeld gehoord. Dansant, maar o zo weemoedig.