Niet alles is even ontroerend en overtuigend in een nieuwe La Traviata van de Opéra Royal de Wallonie, onlangs op dvd uitgebracht. Maar de muzikale leiding van Paolo Arrivabeni is fraai en Saimir Pirgu laat als Alfredo zien dat hij heel wat in zijn mars heeft.

De Traviata van de Opéra Royal de Wallonie uit Luik werd geënsceneerd door Stefano Mazzonis di Pralafera. Op 17 maart 2009 werd de productie opgenomen. Het label Dynamic bracht het onlangs als dvd op de markt.

De productie heeft zeker mooie kanten, maar overrompelend is het niet. Het drama van de courtisane Violetta Valéry, die in Alfredo voor het eerst ware liefde vindt, snijdt je niet door het hart. Brokken in m’n keel heb ik ook niet mogen voelen.

Het komt deels door de regie. Mazzonis di Pralafera maakt sterk gebruik van kleuren, maar ik snap zijn keuzes niet altijd. Zo wordt de sfeer tijdens het begin van de tweede akte grauw afgeschilderd, terwijl er juist dan iets van geluk te proeven valt in het stuk van Verdi. Even is er die ontsnapping uit het benauwende Parijse salonleven.

Naast dat gebrek aan contrast had de regisseur de personages misschien meer kunnen uitdenken. Niettemin hebben zijn settingen wel wat en hij laat het verhaal intact.

De cast zingt heel verzorgd. Het toonbeeld daarvan is Cinzia Forte als Violetta. Ze is haar partij zeker meester. Haar techniek is uitstekend en ze kan rekenen op een enorme ademsteun waarmee ze prachtig legato kan maken.

Toch is ze geen Violetta die lang op je netvlies blijft staan. Haar zang in de eerste akte is vrij eenzijdig: de worsteling tussen Violetta de hedonist en Violetta het bange meisje komt niet uit de verf.

In het tweede bedrijf legt ze meer diepte in haar zang, maar in de laatste akte zingt ze veel te vol en te mooi voor iemand die op sterven ligt. De ijle, ontroerende zang die je hier vaak van sopranen hoort, blijft bij haar achterwege. En dus ook geen traantjes.

Bij Giovanni Meoni (Giorgio Germont) is het vrijwel hetzelfde verhaal, met het verschil dat zijn zang veel minder is. Ik houd niet van zijn hese stem en zijn ruwe, agressieve manier van zingen maakt hem juist minder dreigend dan wanneer hij zo’n diepe, peilloze bariton had gehad. Bovendien staat hij erg statisch op het toneel.

Saimir Pirgu (Alfredo Germont) brengt het er van het hoofdtrio het beste vanaf. Ik moet even aan hem wennen, en hij moet zelf ook even inkomen, maar langzamerhand levert hij overtuigend bewijs dat hij een tenor met veel potentie is.

Hij heeft een compacte, jeugdige stem met weinig vibrato, maar veel expressie. Hij is fel en temperamentvol, maar er schemert ook constant een donkere droefheid door zijn stem. Vooral in ‘Parigi o cara’ is dat erg mooi te horen. Ik geloof dat de Albaniër – die afgelopen weekend debuteerde bij de Metropolitan Opera – ons nog veel mooie dingen kan laten horen.

Petje af dus voor hem. En tweemaal petje af voor het orkest van het operahuis onder leiding van Paolo Arrivabeni. De tempi die de maestro kiest, vind ik prachtig. Lekker vlot in de salonscènes, lekker traag in de dramatische hoogtepunten. Het maakt het levendig en ontroerend. Zeker aan het begin van de derde akte, wanneer het thema uit de ouverture terugkeert. Je voelt hoe het leven uit Violetta wegsijpelt. Heel gevoelig.