Krassimira Stoyanova zingt verismo
De Bulgaarse Krassimira Stoyanova is één van de fijnste sopranen die we tegenwoordig hebben. Elke nieuwe opname van haar hand is iets om je op te verheugen. De titel van haar nieuwste cd, Verismo, deed mij likkebaarden, maar ik werd een beetje teleurgesteld.
Het klinkt misschien raar, maar het is de schoonheid van haar stem die ervoor zorgt dat Stoyanova’s nieuwste album minder bij me in de smaak valt dan ik zou willen. Alles wat ze zingt, klinkt prachtig, maar het voelt alsof ze het niet aandurft om zich volledig te laten gaan. Dat wreekt zich. Zo mist haar ‘Senza mamma’ uit Suor Angelica de wanhoop van de radeloze moeder. Ontroerend? Jazeker. Hartbrekend? Niet echt.
De meer lyrische rollen gaan haar beter af. Haar Liù in Turandot is zowat volmaakt en ook in ‘Son pochi fiori’ uit L’Amico Fritz raakt ze een gevoelige snaar.
Wat de cd tot een absolute must maakt, is haar vertolking van ‘Ah! Il suo nome’ uit Lodoletta. Die is verschroeiend. Bovendien zingt ze niet enkel de aria, maar ook de aanloop ernaartoe. Met maar liefst dertien minuten speelduur krijgt u een sterke indruk van wat de zo verschrikkelijk verwaarloosde opera te bieden heeft.
Jammer dat Stoyanova, op Edgar, Lodoletta en L’Amico Fritz na, gekozen heeft voor de bekendste Puccini-aria’s, plus de onvermijdelijke krakers uit Andrea Chénier, Adriana Lecouvreur en La Wally.
Het Münchner Rundfunkorchester onder leiding van Pavel Baleff begeleidt prima, maar niet uitzonderlijk.
De auteur
8Reacties
Helemaal mee eens mevrouw Jaworski. Toen enkele weken geleden Hein van Eekert in zijn onvolprezen zaterdagavond programma NTR Opera Live dat fragment uit Lodoletta liet horen ben ik de volgende dag naar Concerto gesneld ( ja, die is open op zondag ) en heb de CD van Stoyanova gekocht. Ook ik was verbijsterd van de stemschoonheid, maar na twee keer luisteren bekroop mij ook een gevoel van gemis aan karakterisering. Verisme is in de huidige operawereld een ondergeschoven kindje, maar alle fragmenten op deze CD zijn door veel zangers uit het recente verleden op de plaat gezet en dan ben ik toch geneigd om te gaan vergelijken.
Alle aria’s behoudens de aria uit Edgar zijn door Magda Olivero, met veel minder stemschoonheid, maar met veel meer intensiteit op de plaat gezet en ook Renata Scotto liet zich niet onbetuigd in haar Verismo LP
Het blijft levensgevaarlijk repertoire voor huidige zangers en eigenlijk zou ik op dit ogenblik geen zangeres weten, die het verisme met kracht kan verdedigen.
Nou, de verismo cd van Renée Fleming op Decca was anders wel een schot in de roos.
Daarover schreef de BBC in 2009 dat de opname Flemings status als diva meer dan rechtvaardigde. Mooie programmering ook met minder bekende werken als Zazà, Siberia, Conchita en Gloria in the picture.
Was ik ook enthousiast over, Maarten, wat sommigen ook over Renée Fleming denken…
Maarten-Jan en Stefan, Qua repertoirekeuze ben ik het helemaal met jullie eens. Gloria, Siberia, Zaza en Conchita, kom daar eens om vandaag de dag. Zeker, ook wat stemschoonheid betreft is de Fleming CD een regelrechte aanrader, maar ik mis een beetje dat kleine rafelrandje dat verisme sopranen in het verleden hadden. Behalve eerder genoemde sopranen wil ik ook graag Carla Cavazzi en Lina Bruna-Rasa in herinnering roepen.
Hoe dan ook, het blijft een kwestie van smaak en dat geldt zeker bij het verisme denk ik zo.
@Hans: helemaal eens met je laatste zin. Smaak is en blijft gelukkig een zeer persoonlijke zaak.
Het is waar dat Fleming vooral op zuivere stemschoonheid ‘speelt’ (maar dan ZO mooi!). Strict genomen is haar stem waarschijnlijk beter geschikt voor ander repertoire (belcanto, Mozart, R.Strauss) Maar verisme kan ook één enkele keer ‘mooi’ gezongen worden (het zou trouwens nogal absurd zijn van te zeggen dat men het ‘lelijk’ moet zingen!),ook al mist men inderdaad soms enige dramatiek in de stem zoals een Oliveira… of een Callas. Elke vogel zingt zoals hij gebekt is zeker…
http://operagazet.be/recensies/recensies-2017-2018/at/salzburg-lucrezia-borgia/