De gevierde Duitse sopraan Diana Damrau heeft een volledige cd gewijd aan het repertoire van haar kosmopoliete landgenoot Giacomo Meyerbeer. Een prachtig initiatief, al zijn er wel kanttekeningen te plaatsen bij de uitvoering.

Drie weken terug schreef ik nog vol lof over de welkome voorstelling van Le Prophète in Essen, waarin ik pleitte voor meer Meyerbeer. In de tussentijd hebben veel operahuizen hun plannen voor het volgende seizoen bekendgemaakt en tot mijn vreugde lijkt er langzaam echt sprake te zijn van een Meyerbeer-revival. Iets wat deze Joodse componist zeker verdient.

Ik ben dan ook in mijn nopjes dat er eindelijk een ster is die het aandurft om een volledig album aan deze componist te wijden. Meer zelfs: de cd is voller gepropt dan mogelijk lijkt te zijn, met 81 minuten muziek.

Het oeuvre van Meyerbeer laat zich niet makkelijk samenvatten. Grofweg besloeg zijn carrière drie periodes. De eerste, waarin hij het vak leerde, bracht hij door in Duitsland en Oostenrijk. Tezamen met Carl Maria von Weber kreeg hij compositielessen van Georg Joseph Vogler.

Na wat Duitse (opera)successen besloot de componist op 25-jarige leeftijd naar Italië te gaan, om daar het vak als operacomponist volledig onder de knie te krijgen. In Italië schreef hij zes opera’s, waarvan de laatste, Il Crociato in Egitto, hem furore over de grens opleverde.

Na dit internationale succes was de interesse in Parijs gewekt, waar hij zijn volgende successen boekte. In samenwerking met de Franse toneelschrijver en librettist Eugène Scribe bracht hij daar zijn grootste hits in première: Robert le Diable (1831), Les Huguenots (1836), Le Prophète (1849), Dinorah (oorspronkelijk Le Pardon de Ploërmel uit 1859) en postuum L’Africaine (oorspronkelijk Vasco da Gama uit 1865).

Het mooie van de cd van Diana Damrau is dat alle drie de periodes aan bod komen. Alle beroemde Franse opera’s zijn vertegenwoordigd, maar er zijn ook fragmenten uit zijn Italiaanse periode (twee aria’s) en er klinken zelfs delen uit twee Duitse’s opera’s (Ein Feldlager in Schlesien, later verwerkt tot L’Étoile du Nord, en Alimelek, oder Die beiden Kalifen). De twee Duitse fragmenten zijn voor het eerst opgenomen.

De ‘Duitse Meyerbeer’ past Diana Damrau mijns inziens het beste. De Duitse aria’s, met name ‘Nun in der Dämm’rung Stille’ uit Alimelek, lijken heel erg op de muziek van Von Weber. Dat is repertoire dat Damrau past als een fluwelen handschoen. Over de rest van de cd kan ik kort zijn: het zijn stuk voor stuk aria’s die ik beter heb gehoord, helaas. Op momenten was ik zelfs zeer teleurgesteld door de zang van de sopraan.

Damrau (45) is één van de meest populaire sopranen van deze tijd. Aan het begin van haar carrière hoorde ik haar als Blondchen in Die Entführung aus dem Serail (2003). Ik was toen erg onder de indruk. Ze had een stralende sopraan met een fantastische coloratuurtechniek. Twee jaar later was ze gepromoveerd tot Konstanze in dezelfde opera (in München). Dat was voor mij een voorbode dat ze te snel rollen op haar repertoire nam die haar wellicht minder zou passen. Dat hoor je terug op deze cd. Haar coloratuurvaardigheid is er nog steeds, maar ze zet haar stem zeer zwaar aan en haar sprankelende hoogte heeft plaatsgemaakt voor een fors tremolo, vooral goed te horen in de aria ‘Ah, questo bacio’ uit Emma di Resburgo.

Luister als voorbeeld ook naar het begin van ‘Ô beau pays de la Touraine’. De aria is doorgaans een plezier om te horen, maar hier ben ik al moe na de eerste frase. Nee, dan haal ik liever die goede oude Joan Sutherland uit de kast. Het hele eerste deel van de aria oefent Damrau te veel druk uit op haar stem. Na een vergelijkbaar middendeel coloratuurt ze er in de cabaletta ‘A ce mot seul s’anime’ vrolijk, maar slordig, op los, met wat halve trillers en lelijke hoge noten. Hetzelfde euvel hoor je goed in de aria ‘Robert, toi que j’aime’ uit Robert le Diable.

Maar laten we eerlijk zijn: we mogen niet klagen. Een volle cd met alleen maar aria’s van Meyerbeer blijft een uniek iets, en zeker de premièreopnames van de twee Duitse opera’s zijn de moeite waard voor de liefhebber. De volgorde riep bij mij wat vragen op, maar dat mag de pret niet drukken.

Jammer trouwens dat Damrau in het boekje uitgebreid beschrijft dat haar liefde voor de componist ontstond toen ze de scenische cantate Gli amori di Teolinda zong, aan het begin van haar carrière, maar dat die cantate ontbreekt op de cd. Maar goed, dat geldt ook voor ongeveer de helft van de opera’s van Meyerbeer. Een tweede cd zou gerust in productie genomen kunnen worden!

Laten we hopen dat met deze cd een trend is gezet en dat nog velen Damrau’s voorbeeld volgen en Meyerbeer weer de aandacht geven die hij verdient!