Ze is momenteel de ster in de nieuwe Manon-productie van het Opernhaus Zürich: Elsa Dreisig. Op haar eerste cd voor Erato heeft de jonge ster verschillende bespiegelingen uit het operarepertoire voor sopraan verzameld, van Mozart tot Richard Strauss. Een sterk debuut.

Afgelopen zondag oogstte Elsa Dreisig veel lof bij de première van Manon in Zürich. Onze correspondent roemde haar vertolking als “fris” en “betoverend” en raadde een ieder die haar nog niet goed kent aan om haar debuut-cd te beluisteren.

Miroirs is al een paar maanden uit, maar sluit perfect aan bij Manon in Zürich. Centraal rekwisiet in de regie van Floris Visser is een spiegel en dat is precies ook de verbindende factor in het repertoire dat Dreisig voor haar cd gekozen heeft. Ze laat verschillende operaheldinnen horen tijdens momenten van introspectie: Gounods Marguerite houdt zich een spiegel voor om haar juwelen te bekijken, Massenets Manon zegt het appartement van Des Grieux vaarwel, Gounods Juliette gaat door grote innerlijke worstelingen na het innemen van het gifdrankje, Rossini’s Rosina mijmert over de stem van Lindoro, enzovoort.

Het concept is helder, maar de resulterende selectie van tien fragmenten heeft toch iets van een ratjetoe. Na lyrische, romantische stukken van Gounod, Massenet en Puccini valt Rossini’s totaal andere muzikale taal in Il barbiere di Siviglia rauw op je dak. En vervolgens springt de sopraan met de gravin uit Mozarts Figaro naar weer een heel ander idioom.

De meeste fragmenten op de cd zijn overbekend, maar gelukkig heeft Dreisig haar debuut van twee primeurs voorzien: een scène uit Roméo et Juliette van de onbekende Daniel Steibelt (mooie, effectieve muziek) en de finale uit Salome, in het Frans. Dreisig houdt zich knap staande in Richard Strauss’ heftige muziek – met lange, glorieuze noten – maar in alle intensiteit verliest haar dictie scherpte.

Uitmuntend vind ik de sopraan in Gounod en Massenet. Haar nog jonge maar zeer beheerste stemgeluid past perfect bij de heldinnen die de twee Franse componisten zo mooi tot leven wekten (en meestal lieten sterven). Dreisig heeft een uiterst fijn gevoel voor muzikale zinnen; met gebruik van dynamiek, timing en kleur doet ze wonderlijk mooie dingen.

Grote plus van de cd is het Orchestre national de Montpellier Occitanie onder Michael Schønwandt, dat met veel nuance en transparantie en een weelde aan kleuren de jonge sopraan begeleidt. Een weldaad voor het oor.

Dreisig won in 2015 het gerenommeerde concours Neue Stimmen en in 2016 de Operalia-competitie van Plácido Domingo. De afgelopen jaren zette ze als ensemblelid van de Staatsoper in Berlijn veel grote rollen op haar cv. Deze cd is extra bewijs voor waar al die wapenfeiten naar hinten: een grote toekomst.

Hieronder de trailer van Miroirs: