Met vertrouwde rugdekking van Il Giardino Armonico heeft sterzangeres Cecilia Bartoli een nieuwe cd aan de legendarische castraat Farinelli gewijd. Een typisch bartoliaans album, dat echter weinig nieuws te bieden heeft.

Diva Cecilia Bartoli is altijd goed voor een spectaculaire cd-hoes. Op haar nieuwe album Farinelli staat ze afgebeeld als een ietwat klassiekere uitvoering van Conchita Wurst. Een vrouw met baard dus. Dat idee wordt door heel het omvangrijke cd-boek – altijd een plus van Bartoli’s uitgaven – in variaties herhaald. Een hedendaagse, ‘genderfluïde’ verbeelding van het driehonderd jaar oude fenomeen van de castraat.

Door castratie konden jongens hun hoge tessituur behouden. De echte talenten groeiden uit tot de popsterren van hun tijd. De bekendste was Farinelli (eigenlijk Carlo Broschi), die met zijn hoge stem en fabelachtige techniek al bij leven een legende werd en een fortuin bij elkaar zong. Bartoli echoot zijn kunst met muziek van onder anderen Porpora, Broschi (Farinelli’s broer) en Hasse.

Het concept is fraai, ware het niet dat Bartoli in 2009 met haar cd Sacrificium praktisch hetzelfde gerecht opdiende. Ook die cd draaide om castraten, met de focus op de duizenden jongetjes die gecastreerd werden maar nooit de zangtop haalden en veelal geïsoleerd van de samenleving hun leven door moesten brengen.

Enthousiast als ik was over Sacrificium komt Farinelli over als meer van hetzelfde. Er zit weliswaar geen overlap tussen de gekozen aria’s, maar het repertoire is zeer vergelijkbaar, evenals Bartoli’s uitvoering. In de trage solo’s trekt ze lange, vrijwel vibratoloze lijnen, in de snelle aria’s hakt en ratelt ze erop los met de haar typerende verwoede coloratuurtechniek. Het is knap, soms zelfs ontroerend, maar niet nieuw. Laat staan verrassend.