Deel drie van de futuristische Ring des Nibelungen uit Valencia – Siegfried – is ijzersterk. Theatergezelschap La Fura dels Baus overtreft de eerste twee delen met een groots, inventief en humoristisch spektakel. En ook muzikaal is het ruim vier uur genieten.

In 2007 begon het splinternieuwe operahuis van Valencia, het Palau de les Arts Reina Sofia, aan een ambitieus project. Theatergezelschap La Fura dels Baus ging de volledige Ring des Nibelungen op het toneel zetten, onder muzikale supervisie van dirigent Zubin Mehta. Het resultaat was een soort ‘science fiction’-versie van Wagners meesterwerk.

Het label C Major heeft recent de laatste twee delen van deze Ring-productie uitgebracht op dvd en Blu-Ray, nadat de fraaie Rheingold en de iets mindere Walküre eerder al verschenen waren.

Siegfried is voor mij de overtreffende trap van wat La Fura dels Baus al aan moois had laten zien in de eerste twee delen. De mix van acrobatiek, groots geprojecteerde videobeelden en special effects levert een continu boeiend spektakel op.

De ene scène is nog spectaculairder dan de ander. Zo begint de derde akte met een onbegaanbaar berglandschap dat op de grote schermen op het toneel geprojecteerd wordt en waar je, samen met Der Wanderer, als het ware overheen vliegt.

Ook in de scène waarin Siegfried de draak Fafner doodt, kijk je je ogen uit. De vele acrobaten van La Fura dels Baus gebruiken hun lijven in alle mogelijke kronkels om het beest uit te beelden.

De enscenering zit verder zeer vernuftig in elkaar. Zo hoef je je geen moment te vervelen als Der Wanderer alle oude verhalen uit Rheingold en Walküre ophaalt in gesprek met Mime. Alles wat hij vertelt, wordt rijkelijk uitgebeeld. Of met acties op het toneel, of met beelden op de achtergrond.

De nodige humor ontbreekt daarbij niet. Net als op andere momenten, want er zitten veel komische details in de voorstelling verwerkt. Mimes poging om Siegfried te leren wat angst is, wordt bijvoorbeeld uitgebeeld als een medisch experiment, met scans van allerlei lichaamsdelen van de hoofdpersoon op de achtergrond.

En de confrontatie tussen de broers Mime en Alberich is een hilarisch treffen. Helemaal omdat de vertolkers, Gerhard Siegel en Franz-Josef Kapellmann, beide klein van stuk zijn en geweldig acteren met hun stem.

Vooral Siegel blinkt daarin uit. Geen zin die hij zingt, is hetzelfde; voor ieder woord heeft hij wel een bepaalde expressie bedacht. Hij overdrijft, maar juist dat doet hem (het naargeestige onderkruipsel dat hij is) goed uit de verf komen. Het is bijna jammer dat Siegfried hem in de tweede akte doodslaat.

Vocaal valt er ook veel te genieten van Juha Uusitalo als Der Wanderer. Door de zwaarte en grootsheid van zijn stem heeft hij precies de autoriteit die zijn rol nodig heeft. En in tegenstelling tot zijn Wotan-vertolkingen in de eerste twee delen, laat hij ook wat humor in zijn spel toe.

Lance Ryan is een prima Siegfried. Ik vind zijn stem de juiste ‘blakende kracht’ bezitten om geloofwaardig de sterke jongeman neer te zetten, al vind ik hem in de wat rustiger passages soms minder te genieten qua klank. Maar over het geheel genomen zet hij een knappe vertolking neer, geholpen door zijn perfecte look voor de rol.

Jennifer Wilson geeft de voorstelling een indrukwekkende staart als Brunnhilde. Ze zingt zo gemakkelijk en lyrisch; heerlijk om naar te luisteren. Ze gaat ook helemaal mee in de hartstocht die het Orquestra de la Comunitat Valenciana in de slotscene laat horen onder leiding van Mehta. Een prachtige climax aan het einde van dik vier uur dik vermaak.

Zie voor details van deze uitgave de website van C&S Entertainment. Zie ook de etalage op de homepage van Place de l’Opera voor alle nieuwe uitgaven van C Major.