Ewa Podles als Orfeo, het is een genot van jewelste. De Poolse contra-alt zingt de titelrol uit de opera van Gluck met veel gevoel en een verbazingwekkende techniek. Haar vertolking is onlangs op cd uitgebracht door ARTS Music. Een meesterlijke ‘onemanshow’.

Het is alweer even geleden, maar in juni 1998 werd in La Coruna (Spanje) de opera Orfeo ed Euridice van Christoph Willibald Gluck uitgevoerd. De Zwitserse dirigent Peter Maag (inmiddels overleden) leidde de voorstelling, Ewa Podles nam de hoofdrol van Orfeo op zich.

Nu wil ik niet zeggen dat de rest van de cast er niet toe doet, maar Podles steelt met haar optreden zeker de show. De Poolse heeft één van de meest verbazende stemmen die ik ken. Ze heeft een enorm bereik (oermannelijke laagte tot zeer gemakkelijke sopranenhoogte) en een verrassend soepele techniek voor zo’n laaggelegen stem.

Podles begint de opera, gebaseerd op de bekende en veelgebruikte mythe van Orfeo en Euridice, zo triest als maar kan. Haar lage stem is uitermate geschikt om zowel haar mannelijke karakter als zijn intense verdriet om het verlies van zijn geliefde Euridice vocaal uit te beelden. Het is alsof Podles’ klank druipt van tranen.

Aan het einde van de eerste akte slaat Podles’ zuchtende zang om in hoop als Orfeo van Amore te horen krijgt dat hij Euridice uit de onderwereld kan redden. Podles laat dan een staaltje coloratuurtechniek horen waar je helemaal niet op bedacht was. Zeker bij haar sprongen van vrouwelijke hoogte naar bijna-baritonlaagte zijn geweldig.

In de tweede en derde akte geeft Podles haar karakter weer andere kleuren mee. Je hoort hoe moeilijk Orfeo het ermee heeft dat hij niet om mag kijken naar Euridice als hij haar eenmaal uit de onderwereld heeft bevrijd en je hoort ook de spijt van de held als hij dat toch gedaan heeft. Prachtig is het hoe Podles dat moment met bijna heze stem gestalte geeft.

De rest van de uitvoerenden zijn duidelijk een niveautje lager dan de contra-alt. Het orkest begeleidt prima, maar het koor vind ik nogal kaal van klank. Het klinkt vaak niet als één geheel en had naar mijn idee veel meer van de verschillende scènes kunnen maken.

Als Euridice zou ik persoonlijk een lichtere, fragielere sopraan hebben gecast dan Ana Rodrigo, maar ze zingt haar rol verder wel prima.

Heel zwaar wegen deze kanttekeningen wat mij betreft echter niet. Glucks Orfeo ed Euridice is toch vooral een ‘onemanshow’ van Orfeo en die wordt op deze cd meesterlijk ingevuld door Podles.