Opus Arte heeft onlangs een productie van Un ballo in maschera uit 2008 uitgebracht op dvd. De Madrileense versie is een boeiend schouwspel: de decors zijn schitterend, de zangers zingen uitstekend en het orkest is zeer verfijnd.

De productie van regisseur Mario Martone is een samenwerking tussen het Teatro Real uit Madrid en het Royal Opera House uit Londen. Opus Arte nam in september 2008 een voorstelling in Madrid op en bracht die onlangs uit op dvd.

Martone heeft ervoor gekozen Verdi’s gecensureerde versie op te voeren – de versie die zich afspeelt in Boston, Amerika. De regie is traditioneel, maar niet statisch. Met dank aan de spannende decors van Sergio Tramonti is de uitvoering juist erg dynamisch en onderhoudend. Het is niet moeilijk helemaal in het verhaal op te gaan. Dat lijkt me toch het beste compliment dat een regisseur kan krijgen.

De cast telt enkele grote namen. De bekende tenor Marcelo Álvarez zingt de hoofdrol van Riccardo. Qua acteerwerk vind ik dat hij zijn personage maar half uit de verf laat komen. In het luchtiger begin is hij erg energiek en speels, maar naarmate het stuk dramatischer wordt, gaan zijn nietszeggende gebaartjes irriteren. Hij staat continu met zijn armen te zwaaien en vuisten te ballen alsof hij in een concertzaal staat. Het haalt hem uit zijn rol: hij is meer Marcelo dan Riccardo.

Maar zingen kan hij, dat valt moeilijk te ontkennen. Bewonderenswaardig soepel werkt hij zich door zijn partij. Soms bruist zijn zang van de levenslust, soms barst hij emotioneel uit, soms ontroert hij met vloeiend gezongen ingetogen passages.

De vrouwelijke hoofdrol, Amelia, wordt fraai vertolkt door Violeta Urmana. Met haar forse, volwassen stem en onberispelijke techniek is ze haar partij makkelijk de baas en weet ze van Amelia een stevige maar ook gevoelige vrouw te maken. Een hoogtepuntje is voor mij de smeekbede aan haar man Renato, waarin ze al haar noten ook echt smekend laat klinken.

Die Renato wordt gezongen door Marco Vratogna. Ik vind zijn ontwikkeling door de opera heen wat mager, omdat hij van meet af aan een ruwe vent neerzet. Niettemin vind ik zijn mannelijke bariton (krachtige klank, weinig legato) goed bij zijn rol passen. Bovendien acteert Vratogna erg overtuigend – daar kunnen de anderen nog wat van leren.

Oscar wordt prachtig gezongen door Alessandra Marianelli. Helder, opgewekt en lekker spits. Verder zet Elena Zaremba een vrij lichte waarzegster Ulrica neer. Ze voegt iets ondeugends aan haar duistere rol toe en laat dat ook in haar zang horen. Ik vind het wel geslaagd.

De uitvoerders zijn er sowieso goed in geslaagd om zowel de dramatische als de lichtere, komische kant van Verdi’s opera uit te laten komen. Maestro Jesús López Cobos buit samen met het fraaie orkest de luchtige melodieën van Verdi helemaal uit, zodat je soms denkt in een komedie te zijn beland. Het resultaat is een lekker afwisselende, veelkleurige voorstelling.