De nieuwste cd van Gerald Finley telt een dertiental zeer uiteenlopende aria’s, allemaal in het Engels gezongen. Hoewel dat niet zo relevant is hier in Nederland, valt er veel te genieten van de gouden stem van de bariton en de schoonheid van het London Philharmonic Orchestra.

Het album van Finley is alweer het 22e deel van de reeks ‘Great Operatic Arias’-cd’s die het label Chandos heeft uitgebracht. Zangers als Bruce Ford, Dennis O’Neill, Thomas Allen en Cheryl Barker gingen Finley voor.

De cd-reeks is onderdeel van de serie ‘Opera in English’ van Chandos, opgezet in samenwerking met het Peter Moores Foundation. Het streven van ‘Opera in English’ is tal van opera’s in het Engels uit te brengen, om zo de drempel te verlagen voor mensen die kennis willen maken met de kunstvorm. Niets spreekt het hart zo rechtstreeks aan als een opera in je eigen taal, is de gedachte.

In Nederland – waar Finley’s album onlangs uitgebracht is – gaat die redenering natuurlijk niet op, behalve dan voor hen die het Engels uitstekend beheersen. Storen doen de vertalingen echter ook niet, op enkele fragmenten na. Zo is het lied van de Toreador uit Carmen minder karakteristiek in het Engels, dat veel deftiger en ‘delicate’ klinkt.

Maar Engels of niet, Finley is bijzonder overtuigend. Hij laat horen van vele markten thuis te zijn: de laatste noot van een duet uit Don Giovanni is amper weggestorven of je hoort alweer totaal andere muziek, van de hand van Turnage. Tsjaikovski, Weber, Verdi, Wagner, Donizetti: vele operastijlen zijn bij elkaar gebracht.

Hoewel hij ook prima een rol als Scarpia weet neer te zetten, vind ik Finley het mooiste in de lyrischer rollen. Zijn stem van zuiver goud, met zowel bravoure als vertedering in zijn klank, komt vooral daar volledig tot bloei.

De twee aria’s van Wolfram uit Wagners Tannhäuser zijn bijvoorbeeld schitterend. Finley weet alle kernwoorden uit de stukken in zijn zang te leggen: warmte, vrede, schoonheid. Ook als Sachs in Die Meistersinger von Nürnberg is hij sterk. Het lijkt wel alsof Engels de muziek van Wagner goed past.

Heerlijk zoet en dromerig is verder het afsluitende fragment uit South Pacific van Rodgers en Hammerstein. ‘Some enchanted evening’, is het getiteld. En inderdaad: het is betoverend.

Het enige dat ik af en toe mis bij Finley, is pit. Karakters als Iago uit Otello en Escamillo uit Carmen had hij wellicht wat minder gepolijst kunnen zingen.

Het London Philharmonic Orchestra is onder leiding van Edward Gardner één en al schoonheid. De diversiteit aan aria’s geeft het orkest de kans te laten horen wat een uitgebreid palet aan kleuren, geuren en sferen het in huis heeft. ‘There shines a star’, zingt Finley, en je ziet het meteen gebeuren. Alleen het orkest maakt deze cd de moeite van het kopen al waard.