Op een net bij EMI Classics uitgebrachte cd zingt Simon O’Neill muziek van vier heldentenoren uit het Wagner-repertoire: Lohengrin, Siegmund, Siegfried en Parsifal. Het album is een droom die uitkomt, zegt de tenor, en dat is te horen. Wat wil je ook, met zo’n magistraal orkest.

Sinds Simon O’Neill zijn eerste Wagner-rol zong – Siegmund in Die Walküre bij de Metropolitan Opera – had hij één grote droom: een cd opnemen met muziek van de heldentenoren die Wagner in zijn volwassen carrière schiep. Rollen die ‘een enorme vocale ontwikkeling van de tenorstem laten zien’, aldus O’Neill.

Anno 2010 is zijn droom uitgekomen. Bij EMI Classics heeft hij een album mogen opnemen met de heldenmuziek die Wagner schreef tussen 1850 en 1882. ‘Father and son’, heet het, gezien de belangrijke familiebanden tussen de verschillende Wagner-karakters. Het repertoire loopt van Lohengrin via Siegmund en Siegfried (het hart van de cd) naar Parsifal.

O’Neill zingt de (redelijke bekende) fragmenten met een heldere, strak gefocuste stem. Er spreekt veel kracht uit zijn zang, maar in de hoogte vind ik hem soms wat droog en scherp. Maar dat is eigenlijk het enige dat me niet bevalt, voor de rest laat O’Neill schitterende staaltjes heldenzang horen. Fantastisch is bijvoorbeeld de combinatie van wanhoop en verdriet die hij in Parsifals ‘Amfortas! Die Wunde!’ weet te leggen.

Van de kleine bijdragen van Susan Bullock, Thomas Grave en Sir John Tomlinson ben ik niet erg onder de indruk. Het New Zealand Symphony Orchestra onder leiding van Pietari Inkinen vind ik echter magistraal. Ik denk dat het de prachtige lijnen zijn die Inkinen door de muziek van Wagner trekt, die de muziek zo aansprekend maken.

Ik zou het orkest haast pittoresk noemen, zo krachtig en beeldrijk zijn de schilderingen van de verschillende situaties en emoties die de musici geven. De onheilsmuziek rond Siegfrieds dood grijpt bijvoorbeeld direct al mijn aandacht en de Trauermusik uit Götterdämmerung is een heftig en ontroerend stuk hemelse schoonheid.

Zo bezien heb ik, hoewel O’Neill er zeker mag wezen, eigenlijk nog het meeste plezier beleefd aan het orkest. Petje af.

Hieronder de trailer: