Als de cast samen met het uitmuntende orkest niet zoveel moois had laten horen, had ik waarschijnlijk weinig lol beleefd aan de productie van Orlando Paladino van de Staatsoper Unter den Linden. De vergezochte, gekunstelde regie deed het werk van Haydn naar mijn idee weinig goed.

Niet lang nadat de ZaterdagMatinee Haydns opera Orlando Paladino in Amsterdam concertante had opgevoerd, zette de Staatsoper Unter den Linden uit Berlijn het werk op het toneel. De voorstelling van 8 mei 2009 werd opgenomen en is door EuroArts uitgegeven op dvd.

Orlando Paladino werd voor het eerst opgevoerd in 1782. Het stuk is gebaseerd op het bekende verhaal Orlando furioso van de dichter Ludovico Ariosto. Het gaat over ‘razende Roeland’ die het liefdespaar Angelica en Medoro achtervolgt, omdat hij waanzinnig verliefd is op Angelica.

Het dvd-hoesje beloofde een ‘kleurrijke’ productie ‘vol van humor’. Zo beleefde ik de enscenering van Nigel Lowery en Amir Hosseinpour echter niet. De regie kwam op mij vergezocht en gekunsteld over. Hoe enthousiast de solisten ook de vele overdreven pasjes, gebaren en dansjes uitvoerden, ik vond het gewoon niet grappig.

Natuurlijk, er zaten ook wel leuke ingevingen bij, maar over het algemeen had het weinig impact. Bovendien kwam het geheel – ook de decors en de kostuums – onsamenhangend en afstandelijk op mij over.

Gelukkig stond daar een knappe cast en een uitmuntend orkest tegenover. Om met het orkest (het Freiburger Barockorchester) te beginnen: dat speelde onder leiding van René Jacobs de sterren van de hemel. Al direct bij de ouverture had het je aandacht te pakken: spits, fijngevoelig en vol plezier dansten de musici door Haydns partituur.

In de tweeëneenhalf uur die volgden, bleef het orkest onverminderd aanstekelijk. Daarbij mogen Sebastian Wienand (fortepiano) en Stefan Mühleisen (cello) in het bijzonder genoemd worden, vanwege hun intelligente en komische begeleiding bij de recitatieven.

Wonderschoon was Marlis Petersen

De uitblinker in de cast was voor mij zonder twijfel Marlis Petersen in de rol van Angelica. Al na de eerste seconde was ik gegrepen door haar pure, ontzettend mooie geluid. Ze zette haar karakter overtuigend neer door haar fysieke acteerspel en uiterst afgewogen zang, met vlekkeloze coloraturen, wonderschone muzikale zinnen en sterk ondersteunde hoogte.

De rest van de cast was een niveautje lager, met de nadruk op ‘tje’, want ook zij leverden prima prestaties. Sunhae Im voorop: zij was geknipt voor de rol van herderin Eurilla, met haar lichte, zeer heldere en flexibele stem.

Haar geliefde, de knecht Pasquale, werd leuk vertolkt door Victor Torres. Ik denk dat hij nog wel meer uit zijn partij had kunnen halen, maar hij had zeker fraaie momenten. Zo was zijn falset wonderbaarlijk mooi, liet hij razendsnelle versieringen horen en kon hij met zijn lyrische stem heerlijk ‘beteuterd’ klinken.

Magnus Staveland liet een elegant tenorgeluid horen als Medoro, maar ik vond hem een beetje te braaf, te soft. Zeker in combinatie met zijn belachelijke pruik.

Alexandrina Pendatchanska was een lievige tovenares Alcina. Ik vond haar als personage weinigzeggend, maar haar zang was boeiend. Ze heeft wel iets weg van Cecilia Bartoli, al is ze wat minder ‘agressief’.

Pietro Spagnoli – destijds ook bij de Matinee te horen – vertolkte prima zijn rol van Rodomonte: lekker uitbundig en met een overtuigende uitstraling. De hoofdrol werd eveneens keurig gezongen door Tom Randle. Van mij had hij echter nog wel wat woester mogen zingen, dat had hem geloofwaardiger gemaakt. Dat neemt niet weg dat hij bekoorlijke solo’s liet horen.

Muzikaal vond ik het dus zeker geen saaie bedoening. Jammer dat de regisseurs niet voor een wat realistischer, herkenbaardere manier hadden gekozen om het verhaal van Haydn te vertellen. Dan was de fraaie avond echt ‘vol van humor’ geweest.