Je snuffelt wat rond in een cd-zaak en stuit op een topuitvoering van Tosca uit de jaren vijftig, met Franco Corelli en Zinka Milanov in de hoofdrollen. Grote namen, maar dat is niet wat je doet verbleken. Het is de prijs: 2,50 euro! Wat zullen we nou beleven?

2,50 euro is een absurd bedrag. Het is alsof je een gloednieuwe BMW voor een paar flappen van duizend in de showroom ziet staan. Juist ja, je vraagt je direct af wat er mis is. Maar dat is het probleem van deze Tosca: er is geen fout aan te ontdekken.

De opera werd op 1 juli 1957 live opgenomen in het Royal Opera House in Londen en is door het operahuis in haar Heritage Series uitgebracht. De uitgave doet allerminst goedkoop aan. De dubbel-cd is gloednieuw, ziet er strak uit, bevat een boekje met een prima inleiding en – tot mijn stomme verbazing – het gehele libretto inclusief Engelse vertaling.

Zit het hem dan misschien in de opnamekwaliteit? Bij 2,50 euro zou ik niet verrast zijn door iets dat klinkt alsof een toevallige voorbijganger de voorstelling via een ventilatieschacht heeft geregistreerd. Maar de kwaliteit is juist erg goed, zeker voor een live-opname van meer dan een halve eeuw geleden.

Hadden Franco Corelli en Zinka Milanov dan misschien een beroerde avond? Eentje waarop ze geen noot raakten, uitgejauwd werden of iets in die geest? Niets daarvan. Het is één van de beste Tosca’s die ik ken.

Corelli is onweerstaanbaar als Cavaradossi. Zijn gespierde zang, zijn eindeloos lange hoge noten (vette show!), zijn niet te temmen temperament: hij geeft fantastisch invulling aan zijn rol. Wat een held.

En ook Zinka Milanov is geweldig. Ze portretteert Tosca op diepgaande wijze, met veel karakter. De overige rollen zijn bovendien stuk voor stuk ijzersterk bezet en het orkest onder leiding van Alexander Gibson is geweldig.

De voorstelling kent ook nog eens een aantrekkelijke achtergrondverhaal. Het was voor Milanov – toen al in de vijftig – haar terugkeer in Londen, nadat ze een jaar eerder in de rol van Tosca een enorm succesvol debuut bij het Royal Opera House had gemaakt. Ondanks dat de pers haar nu minder euforisch ontving, werd ze wel in het rijtje met tijdgenoten Callas en Tebaldi geplaatst (wat Tosca betreft).

Voor Corelli was het zijn definitieve internationale doorbraak, terwijl ook de jonge Gian Giacomo Guelfi (Scarpia) veel aan de voorstelling te danken had. Een voorstelling dus met waarde in het grote boek van de operageschiedenis.

Maar waarom was de prijs dan zo laag? Al sla je me dood, ik zou het niet weten. Eén ding weet ik wel: als u hem ergens ziet liggen, laat u dan niet afschrikken door de prijs, maar koop dat ding!

En er zijn nog veel meer uitgaven in deze Heritage Series van het Londense operahuis verschenen. Op basis van deze Tosca lijken die andere opnames me eveneens zeer de moeite waard. Ze zijn onder meer rechtstreeks via het Royal Opera House te krijgen. Ze zijn daar wel een stukkie duurder…