Raar maar waar: er bestaat geen slechte opname van Bergs Wozzeck. Althans, ik ken er geen. Deze opera, die misschien wel de aangrijpendste opera van de vorige eeuw is, weet zich immer te vergezellen van een evenredige ongenaakbaarheid. De muziek is zeer expressief en niet in een definitie samen te vatten. Berg gebruikt zowel de dodekafonie als de zoetste vioolklanken, en wisselt het sprechgesang af met melancholieke ‘aria’s’.

Deze uitgave, heruitgebracht door Berlin Classics, werd in 1973 tijdens een concertante uitvoering in Leipzig (toen nog DDR) live opgenomen. Wat meteen opvalt, is de helderheid van de klank en de fantastische dictie van de zangers.

Reiner Goldberg (de tamboer majoor) heeft een ietwat pijnlijke hoogte, wat zijn bespottelijkheid als een gesjeesde macho onderstreept. De werkelijk weergaloze Horst Hiestermann (Hauptmann) bevestigt zijn reputatie als één van de beste karaktertenors uit de geschiedenis en Helmuth Klotz is kostelijk als de totaal verknipte dokter.

Gisela Schröter ontroert als Marie en Theo Adam is een door en door tragische Wozzeck, die het waarom maar niet kan begrijpen. Het orkest klinkt onder de sublieme directie van Kegel afwisselend snerpend en liefdevol, precies zoals deze muziek bedoeld moest zijn. Als je daar niet kapot aan gaat, heb je geen hart.