Vaak krijg je de kans niet om Prins Igor van Alexander Borodin te zien. Een dvd is daarom zeker welkom. De dvd van een Bolshoi-productie uit 1981 valt echter niet aan te prijzen. De opnamekwaliteit laat sterk te wensen over, de regie is nietszeggend en de zang nogal ongenuanceerd.

Prins Igor is de enige opera van Alexander Borodin die bij het publiek bekend is gebleven. Zijn andere opera’s of pogingen tot opera’s hebben de tand des tijds niet doorstaan. Hij begon de opera te componeren in 1869, maar had het nog niet voltooid toen hij in 1887 plotseling overleed. Zijn componistenvrienden Rimsky-Korsakov en Glazunov maakten het werk af.

Igor is een Russische prins die ten strijde trekt tegen de Polevetsers. Hij geeft zijn zwager, prins Galitsky, de opdracht het thuisfront te bewaken, maar die ziet dat als een vrijbrief om het feestbeest uit te hangen. Igor wordt gevangengenomen door Khan Konchak, de leider van de Polevetsers, maar weet te ontsnappen. Bij thuiskomst stelt hij orde op zaken, waarna hij door zijn volk de hemel in geprezen wordt.

Een spannend of aangrijpend verhaal is het niet. Daar komt nog bij dat in veel producties, waaronder deze, de derde akte wordt weggelaten, wat de samenhang van het werk niet ten goede komt.

In dit geval is het echter zo erg nog niet, want langer dan de bijna drie uur had het voor mij niet hoeven duren. De productie van het bekende Bolshoi Theater – in 1981 opgevoerd en opgenomen in de concertzaal van het Kremlinpaleis in Moskou – is in één woord ‘stoffig’.

Allereerst door de slechte opnamekwaliteit. Zowel beeld als geluid doen erg oud aan, terwijl 1981 nou ook weer niet zo oud is. Ik ken twintig jaar oudere live-opnames van veel hogere kwaliteit.

Veel muzikale schoonheid gaat hierdoor jammer genoeg verloren. Borodins werk zit bijvoorbeeld vol prachtige koormuziek, maar die pracht komt op de dvd tamelijk dof over, ondanks dat het koor geen onverdienstelijke prestatie levert. En ook de diverse sublieme aria’s verliezen aan schoonheid.

De regie (Oleg Moralev) is eveneens een nogal muffe boel. Het is traditioneel in de slechtste zin van het woord. De decors en kostuums zijn groots, maar het verhaal komt geen moment tot leven. De personages zijn ongeloofwaardig en nietszeggend, omdat er amper geacteerd wordt. Tamara Sinyavskaya (Konchakovna) spant de kroon met haar lachwekkende, hopeloos mislukte gebaartjes.

Door de opnamekwaliteit is het lastig een eerlijke beoordeling van de muzikale kwaliteit te geven, maar naar mijn idee zingen de solisten hun partijen vrij ongenuanceerd. Een kwestie van veel kracht, weinig inleving. Dat terwijl ik de stemmen helemaal niet slecht vind.

Alexander Vedernikov geeft zijn personage (de slechterik prins Galitsky) nog het beste vorm, al slaat zijn zang af en toe over in gebrul. Evgeny Nesterenko weet me één keer te raken als Prins Igor, in zijn grote aria in de tweede akte, en zijn ‘vrouw’ Jaroslavna (Elena Kurovskaya) laat enkele aangrijpende passages horen, maar zingt verder weinig constant.

Matige opnames als deze hebben naar mijn idee enkel zin als het om buitengewone, niet te vergeten voorstellingen uit het verleden gaat. Niemand die dan nog om slecht beeld en geluid geeft. Bij producties van een middelmatig niveau als dit zou ik me echter de moeite van het kopen besparen.