Het Centro di Musica Antica Pietà de’ Turchini uit Napels stopte in 2009 veel tijd in een project om Händels Aci, Galatea e Polifemo op dvd te zetten. De inspanningen ten spijt, ik kan niet zeggen dat ik ervan genoten heb. Muzikaal en theatraal is de productie weinigzeggend.

Händel schreef Aci, Galatea e Polifemo aan het begin van zijn carrière als operacomponist, toen hij door Italië trok. Het werd voor het eerst opgevoerd in Napels.

De ‘serenata a tre’ gaat over de nimf Galatea en de herder Acis, die elkaar liefhebben, maar bedreigd worden door de reus Polifemo, die het op Galatea heeft gemunt.

Het Centro di Musica Antica Pietà de’ Turchini uit Napels zette een project rond de ‘serenade’ op touw, dat uiteindelijk leidde tot een coproductie van het werk door het Teatro Regio Torino en het Teatro di San Carlo. Vorig jaar juni nam Dynamic de productie op, onlangs verscheen de dvd.

Er gebeurt niet zoveel in het verhaal, wat het lastig maakt om het werk te regisseren. Davide Livermore heeft geprobeerd er wat meer theater in aan te brengen door de drie personages te ‘dubbelen’ met een mimespeler, maar naar mijn idee heeft dat weinig toegevoegde waarde. Het werkt eerder vervreemdend.

In een ultieme poging een statige toestand te vermijden, laat Livermore de ‘mime-dubbelgangers’ van Aci en Galatea in het tweede deel uit de kleren gaan. Onkunde ten top, en bovendien erg plat vergeleken met de mooie Händel-muziek die op dat moment klinkt.

Muzikaal heeft de productie mijns inziens ook niet veel te bieden. Alleen Sara Mingardo (Galatea) zingt enigszins op niveau. Ze is niet altijd overtuigend, maar met haar diepe, lage stem weet ze in elk geval veel emotie in haar aria’s aan te brengen.

Antonio Abete (Polifemo) vind ik ondermaats. Zijn coloraturen klinken moeizaam en hij raakt regelmatig zijn noten niet goed. Het klinkt erg ongemakkelijk.

Ruth Rosique (Aci) stopt genoeg overtuiging in haar rol, maar dat vertaalt zich te weinig in mooie zang. Zo zit ook zij er regelmatig lelijk naast, bijvoorbeeld als ze samen met de hobo de nodige versieringen afwerkt.

Het muzikale moois komt hierdoor vrijwel alleen van de Cappella della Pietà de’ Turchini onder leiding van Antonio Florio en dat vind ik nogal schaars. Van zo’n groots opgezet project mag je toch meer verwachten.