Helaas liggen ze nu in een scheiding, maar in 1995, toen de verliefdheidsvlinders hun werk nog deden, waren Angela Gheorghiu en Roberto Alagna een prachtig liefdespaar. Hun heerlijke opname van Gounods Roméo et Juliette uit dat jaar zegt genoeg.

Angela Gheorghiu en Roberto Alagna ontmoetten elkaar voor het eerst in 1992, toen ze samen in La Bohème zongen in Wenen. Twee jaar later zongen ze een geroemde Traviata-productie in Londen en sloeg de vonk over. In 1996 trouwden ze, op het toneel van de Metropolitan Opera in New York.

Midden in dat liefdesverhaal, in oktober 1995, namen ze de opera Roméo et Juliette van Charles Gounod op voor EMI Classics. Toepasselijker kon niet: de beroemdste liefdesgeschiedenis ooit, op muziek gezet door een componist die door zijn biograaf ‘de musicus van de liefde’ werd genoemd. Een werk dat met maar liefst vier liefdesduetten de jonge sterren alle ruimte gaf om te schitteren.

En schitteren doen ze in de opname, die door EMI in het kader van een grote operacampagne opnieuw uitgebracht is. Gheorghiu geeft Juliette geweldig gestalte. Ze opent de opera zeer jeugdig en opgewekt. De levensvreugde (‘Je veux vivre’) straalt van haar heldere, snel vibrerende zang af. Dat maakt haar tegelijk heel kwetsbaar, waardoor het leed dat haar in de loop van het verhaal overkomt des te meer aangrijpt.

Wat ik indrukwekkend aan Gheorghiu vind, is haar gevoel voor drama, dat door alle facetten van haar zang verweven zit. Haar stem is méér dan lenige coloraturen en een verbluffende hoogte, drama lijkt erbij ingebakken te zijn. Voor mij is ze daarmee een echte diva, in de positieve zin van het woord.

Alagna vertolkt Roméo vol temperament en krachtige taal, zoals ik hem ken uit andere opera’s. Soms had het van mij wel wat intiemer en ingetogener gemogen, maar op de essentiële momenten – zoals de slotscène – brengt hij zijn geluid terug en is hij onweerstaanbaar mooi. Je hoort direct waarom hij een jaar eerder de wereld veroverde als Roméo in Londen.

De cast naast Gheorghiu en Alagna bevat diverse sterren. Simon Keenlyside is een perfecte vertolker van Mercutio en het is een lust (en must) voor het oor om José van Dam te horen als frère Laurent. Zo’n stem stelt zelfs de wanhopigste vrouw gerust.

De bezetting van Stéphano en Capulet vind ik minder geslaagd. De eerste klinkt niet jongensachtig genoeg, de tweede komt mij nogal goedhartig over, wat nogal vreemd is, omdat hij zijn familie aanvoert in een eindeloos voortdurende, bloedige vete met de Montaigu’s.

Verder blijven een paar scènes wat op de vlakte, zoals het weinig opwindende eerste duet van Roméo en Juliette. Maar dat zijn dan ook de enige minnetjes van de opname, want verder klinkt het fantastisch.

Het Choeur du Capitole de Toulouse heb ik bijvoorbeeld nog niet eens genoemd. Het vervult haar grote aandeel in de opera bijzonder gedistingeerd, met onder meer een spannende, gedempt gezongen proloog en een grootse scène rondom de dood van Tybalt en Mercutio.

Michel Plasson laat het Orchestre National uit Toulouse lyrisch, haast gepolijst spelen. De opera is bij Plasson geen hard drama over familiehaat, veel meer een tragedie over kwetsbare, machteloze liefde.

Een opname die het zeker verdient weer uit de gouden archieven van EMI te worden gehaald.

Roméo et Juliette is één van de twintig opera’s die EMI Classics deze maand als onderdeel van een grote operacampagne in haar operaserie uitgeeft. Zie voor informatie over alle uitgaven in de serie de website van EMI Classics Opera.

Zie ook de prijsvraag op Place de l’Opera, waarmee deze opname met Gheorghiu en Alagna gewonnen kan worden.