Het label Oehms Classics heeft een bijna vijftien jaar oude opname van Mozarts Die Entführung aus dem Serail uit haar archief opgevist en opnieuw uitgegeven. De reden: de inmiddels beroemde tenor Piotr Beczala zingt de rol van Belmonte. Een magere motivatie, want de rest van de opname is de moeite van het heruitgeven niet waard.

De Poolse tenor Piotr Beczala kreeg zijn eerste contract bij het Landestheater Linz in Oostenrijk. In 1996/1997 nam hij daar Mozarts exotische singspiel Die Entführung aus dem Serail op, de eerste opname van zijn carrière.

Veertien jaar later is Beczala één van de meest gevierde tenoren ter wereld. Hij treedt bij de grootste operahuizen op, heeft twee soloalbums op zijn naam staan en verdient regelmatig de hoogste lof met zijn optredens, zoals van Metropolitan Opera-directeur Peter Gelb, die hem ‘de mooiste lyrische tenor van deze tijd’ noemde.

Het label Oehms Classics grijpt Beczala’s huidige beroemdheid aan om zijn debuutopname af te stoffen en opnieuw onder de aandacht te brengen.

Als het om de vertolking van de Pool gaat, is dat zeker een goed idee. Ook veertien jaar geleden was zijn stem heerlijk lyrisch, zong hij met elegante lange lijnen en klonken zijn hoge noten al geweldig vol.

Wel kun je mijns inziens horen dat zijn stem minder ontwikkeld is. Zo stevig gefundeerd en technisch ongekend perfect als hij nu zingt, zong hij toen (logischerwijs) nog niet. En dus hoor je wat meer gezwoeg in met name de hoogte. Dat neemt echter niet weg dat ik zijn Belmonte volop vind overtuigen. Prachtig hoe zijn zang ‘zucht’ van verlangen naar Konstanze.

Beczala’s mooie, muzikale optreden is jammer genoeg het enige waar ik me over kan verheugen bij deze opname. Want de rest van de cast is tamelijk kleur- en karakterloos. De noten hebben ze wel in huis, ook in de meest halsbrekende passages, maar er zit erg weinig leven en zeker geen humor in hun vertolkingen. De bonte figuren van Osmin en Selim worden erg netjes neergezet en Konstanze en Blondchen zingen beide schel en ongeïnspireerd hun partij.

Door de nogal droge gesproken dialogen tussen de nummers (waarvan de tekst niet is bijgeleverd) komt het geheel nog grijzer en serieuzer op me over, terwijl Die Entführung aus dem Serail toch allesbehalve grijs en serieus is.

Ik vraag me daarom af wat het nut is van deze heruitgave. Voor de echte Beczala-fans die niets uit zijn discografie willen missen, is het wellicht praktisch, maar als volledige opera-opname voegt het eigenlijk niks toe.