Toen Alfredo Kraus in 1996 zijn veertigjarig jubileum als operazanger vierde, was hij al 69 jaar. Maar dat is er niet aan af te horen. Dynamic heeft het jubileumconcert dat hij dat jaar in Tokyo gaf op dvd uitgebracht: een optreden dat nog altijd indrukwekkend overtuigend is.

Alfredo Kraus was één van de grote tenoren van de twintigste eeuw. Hij oogstte wereldfaam met zijn optredens in het lyrische tenorrepertoire, zoals in de rol van Werther van Massenet.

Kraus koos zijn rollen altijd zorgvuldig uit, waardoor hij geen groot repertoire opbouwde, maar wél zijn stem tot op hoge leeftijd in goede conditie hield. Het recital dat hij in 1996 in de Bunkamura Orchard Hall in Tokyo gaf, ter gelegenheid van zijn veertigjarig jubileum als operazanger, is daar één groot getuigenis van.

De toen 69-jarige tenor zong een programma met werken van onder andere Scarlatti, Gluck, Massenet, Obradors, Donizetti en Cilea. Het verbaasde me hoeveel kracht er nog in zijn stem school en wat hij technisch nog in zijn mars had. De verrukkelijke decrescendi op zijn lange noten, de hoge noten die hij vol raakte, zijn geweldige timing: een artiest die nog volop kon inspireren.

Natuurlijk ging hij hier en daar wat stijver door zijn melodieën heen en perste hij er af en toe een wat vermoeid klinkende slotnoot uit, maar zijn zang ademde volop emotie en drama. Zijn uitspraak was uitmuntend, zijn frasering elegant, zijn hele voorkomen uiterst stijlvol.

Het hoogtepunt was voor mij het ‘Lamento di Federico’ uit L’Arlesiana van Cilea. Kraus bestreek Cilea’s meesterlijke melodie met een gevoel dat je moeilijk onberoerd kon laten, uitlopend op een imponerende hoge noot in de slotfrase.

Het recital werd niet enkel door piano (Edelmiro Arnaltes) begeleid, maar bij sommige liederen en aria’s ook door cellist Asier Polo, die met zijn gepassioneerde, gevoelige spel veel toevoegde.

Drie jaar na het concert overleed Kraus. Als de dood er niet tussen was gekomen, stond hij nu waarschijnlijk nog de sterren van de hemel te zingen.