Met de feestdagen voor de deur wil Juan Diego Flórez de luisteraar verrassen met iets nieuws. Deze keer geen belcanto dus, maar ‘sacred songs’, geestelijk liederen. Het album, getiteld Santo, is divers en bevat zelfs een lied van zijn eigen hand.

Een cd met geestelijke liederen, dat moet iedere tenor een keer doen. Althans, dat vindt Juan Diego Flórez. ,,Het is onderdeel van het leven van een tenor”, zegt hij in de toelichting bij zijn album.

Het resultaat van zijn plichtsvervulling, Santo, mag er wezen. Alleen al vanwege de diversiteit. Flórez zingt liederen van Fux, Franck, Adam, Händel, Schubert, Haydn, Ramírez, Wade en – het kon natuurlijk niet uitblijven – de belcantomeesters Bellini en Rossini. Als slagroom op de taart klinkt een door hem gecomponeerd lied: ‘Santo’.

Veel van de dertien liederen kunnen mij bekoren. Zo weet Flórez religieuze ‘hits’ als ‘Panis angelicus’ van Franck en het ‘Ave Maria’ van Schubert op een mooi gedragen, sacrale manier te brengen en is hij hoorbaar in zijn element bij bijvoorbeeld de twee aria’s uit Rossini’s Messa di Gloria.

Nog meer thuis lijkt hij te zijn bij het ‘Kyrie’ van de Argentijnse componist Ariel Ramírez. Flórez is als een stralende ster boven het gedempte koor en de Zuid-Amerikaanse percussie. Mystiek en gevoelig.

Hetzelfde geldt voor zijn eigen lied. Ook daar hoor ik zijn Latino-bloed spreken. Het is weliswaar niet hét meesterwerk van de cd, maar voor een hobbyist (componeren is zijn hobby) is het zeker kunstig. Bovendien is het weer totaal anders dan alle voorgaande liederen: swingender en ritmischer, en toch nog steeds religieus.

Niet alle liederen zijn echter zo sprekend. Juist omdat hij niet enkel belcanto zingt, worden de grenzen van zijn stem nu en dan hoorbaar.

Flórez heeft een aantal geweldige kwaliteiten waar hij massa’s mensen (incluis moi) mee in vervoering brengt: een enorm flexibele stem, indrukwekkende hoge noten en een onberispelijke techniek, waardoor zijn zang altijd lekker klinkt. Niet gek dat het belcanto hem op het lijf is geschreven.

Aan de andere kant heeft hij slechts één kleur op zak. Eén doordringend timbre dat eigenlijk altijd hetzelfde is, of hij nu Rossini zingt of Händel, Schubert of Ramírez. Hij lijkt de kleur en klank van zijn instrument niet te kunnen plooien naar verschillende emoties en sferen. Om het wat negatief te stellen: het is een nogal eenvoudige stem.

Dat beperkt hem mijns inziens in zijn expressie en interpretatie. En dat gaat op den duur vervelen. Zijn kunststukjes in het belcantorepertoire zijn opwindend, iedere keer weer, maar als er geen spetters in de hoogte of razende coloraturen aan te pas komen, raak ik op hem uitgeluisterd.

Maar afijn, zoiets is natuurlijk ook aan smaak onderhevig. Bovendien vind ik het over het geheel genomen zeker een boeiend album, dat met kerstnummers als ‘O Holy Night’ en ‘Adeste Fideles’ ongetwijfeld goed is voor het nodige muzikale genot bij het decemberhaardvuur.

Hieronder de trailer van Decca. Flórez zingt ‘Cantique de Noel’ van Adolphe Charles Adam.