In een afgeladen Carré in Amsterdam werd woensdag een gala gepresenteerd ter ere van Cristina Deutekom, die in augustus haar 80e verjaardag vierde en nu groots in de schijnwerpers werd gezet. Lezer Hans van Verseveld was erbij en was, net als het voltallige publiek, dolenthousiast.

Bij binnenkomst van de diva kreeg zij een langdurige staande ovatie van ‘haar’ publiek. De bravo’s deden het theater op zijn grondvesten trillen. Waarom eigenlijk, denk je dan, want ze komt alleen maar binnen. Maar dat is nou juist de erkenning en waardering voor één van onze grote stadsgenoten, Nederderlanders en wereldburgers. Want laten we eerlijk zijn: ze was en is eigenlijk nog steeds wereldberoemd.

Haar eindeloze rijen legale en vooral illegale cd-opnamen tonen aan, dat wij hier in Nederland helaas maar bitter weinig van haar operarepertoire hebben mogen zien en horen.

Tot groot verdriet van velen nam Deutekom in 1986 plotseling afscheid, zónder echt afscheid te nemen. Het was een zeer abrupt einde in Bilbao van haar flonkerende carrière, terwijl ze bij De Nederlandse Opera in het nieuwe Muziektheater al gepland was voor twee concertante opera’s. Voor zover ik mij kan herinneren, waren dat Rossini’s Semiramide en Donizetti’s Anna Bolena. Twee nieuwe rollen, die ze niet eerder in haar carrière zong en waarvan we zeker weten dat ze die grandioos zou hebben gedaan.

Het mocht niet zo zijn en behoudens één aria op het podium van het Amsterdamse Concertgebouw in 1996 bleef het verder muzikaal gezien heel stil rond haar.

Ook gisteravond heeft zij niet gezongen en dat verwachtten wij ook niet van haar, hoewel wij dat absoluut niet erg gevonden zouden hebben. Met haar kwaliteiten had ze dat absoluut nog wel gekund, zoals we soms uit schaarse fragmenten van lesgeven wel eens hebben opgemerkt.

Begeleid door een inspirerend spelend Holland Symfonia onder leiding van Ramon Tebar trad een keur van solisten op. Sylvia Lee, een jonge Koreaanse, waagde zich in twee aria’s aan paradepaardjes van Cristina Deutekom. Mozarts ‘Der Hölle Rache’ uit Die Zauberflöte en Donizetti’s Lucia di Lammermoor. Zij deed dat meer dan verdienstelijk en het getuigt van moed om juist deze twee Deutekom aria’s te durven zingen.

Heerlijk om Charlotte Margiono weer even terug te zien in het trio uit Guillaume Tell en een aria uit Léhar’s Giuditta. Die had gewoon niet moeten stoppen met opera!

De Drie Baritons ( Smid, Poort, Bakker) brachten een ode aan de diva met een aantal Canzone Italiana en Ernst Daniël Smid en Harrie van der Plas zongen fraai een duet uit Don Carlo van Verdi.

Natuurlijk ging de grote belangstelling uit naar Neerlands nieuwe hoop in bange bezuinigende operadagen, Eva-Maria Westbroek. Zij zong met grote klasse de aria ‘Sola, perduta, abbandonata’ uit Manon Lescaut en samen met het koor van De Nederlands Opera Koor het ‘Paaskoor’ uit Cavalleria Rusticana. Wat een formidabele sopraan is dat toch. Terecht inmiddels een wereldster die in de Metropolitan en de Scala met groot succes haar opwachting maakte.

De avond werd professioneel aan elkaar gepraat én gezongen door Ernst Daniël Smid, die niet onder stoelen of banken steekt, hoeveel hij van Deutekom geleerd heeft en hoeveel hij van haar houdt. ,,Ga nog maar even lekker zitten schat”, zei hij, om vervolgens de slotfuga ‘Brüderlein und Schwesterlein’ uit Die Fledermaus aan te kondigen waaraan alle solisten plus koor meededen. Een bruisende champagnefinale.

Achter het orkest hingen grote foto’s van Deutekom en twee keer hoorden we uit de luidsprekers de geliefde zangeres in een fragment uit één van haar opnames. Héél ontroerend!

Het was een prachtige, liefdevolle avond, waarin de warmte en genegenheid van het dolenthousiaste publiek voor ‘onze’ Cristina duidelijk voelbaar was. Een waarlijk GALA, zoals wij dat in onze streken zelden of nooit meemaken.

Voor iedereen die er niet bij kon zijn, omdat het theater doodgewoon uitverkocht was, is het een troost om te weten dat Omroep MAX (ja ja!) op 25 december deze gala-avond op de televisie zal uitzenden.