Dat de regie van Catalaanse handen kwam, mocht niet baten. Le Grand Macabre van theatergezelschap La Fura dels Baus werd zaterdag bij de première in Barcelona afgeserveerd door het publiek. Lezer Philip Knijff was erbij, maar kon het niet eens zijn met het oordeel van het Spaanse publiek.

Zaterdag 19 november was in het Gran Teatre del Liceu in Barcelona de première te zien van Le Grand Macabre, de succesvolle, enige ‘anti-anti-opera’ van de Hongaarse componist György Ligeti.

Deze productie van La Fura dels Baus, een coproductie van vier operahuizen, werd in maart 2009 zeer succesvol in de Munt in Brussel opgevoerd. Intendant Peter de Caluwe was zo enthousiast dat hij regisseur Alex Ollé van het Catalaanse gezelschap teruggevraagd heeft om de opera Oedipe van Georges Enescu in Brussel te regisseren. Deze productie is in oktober-november 2011 in de Munt opgevoerd.

Na ook Londen te hebben aangedaan, is Le Grand Macabre nu voor het eerst in Barcelona te zien. Sinds de wereldpremière in 1978 is deze opera meer dan dertig keer opgevoerd en het is dan ook één van de meest succesvolle moderne opera’s.

Het libretto van de opera – geschreven door Ligeti zelf met Michael Meschke – is gebaseerd op het toneelstuk La Balade du grand macabre, van Michel De Ghelderode. Het libretto is in het Duits geschreven, maar het was de bedoeling van Ligeti dat het libretto werd vertaald in de taal van het publiek waar de voorstelling wordt uitgevoerd. In Barcelona werd de Engelse versie gezongen.

Le Grand Macabre is een grote opera, van twee uur, voor groot orkest en koor en vereist tien zangers. De Canadese Barbara Hannigan heeft de rol Venus/Gepopo (hoofd van de geheime politie) overal ter wereld gezongen en maakte opnieuw grote indruk in haar Liceu-debuut.

Een andere grote rol is Nekrotzar (Le grand macabre), voortreffelijk gezongen door de Belgische bas-bariton Werner van Mechelen (eveneens debuut in Barcelona). Ook Chris Merrit stal gisteren de show met zijn interpretatie van Piet de Pot, de wijnproever uit Breughelland.

Maar het vermelden van deze drie namen doet geen recht aan de andere zangers. Onvergetelijk was het SM-duo Astradamors (Frode Olsen, die de hele avond in vrouwenlingerie rondliep) en zijn vrouw Mescalina (Ning Lang, gehuld in een pakje met hangtieten). Ook deze twee maakten een succesvol roldebuut in het Liceu. Aparte vermelding verdient verder Brian Asawasa voor zijn vocale en acteerprestaties als Prins Go-Go.

De productie bleef voor de pauze nogal statisch, maar werd gelukkig in de tweede helft veel dynamischer. Hilarisch was het te zien hoe alle karakters uit de mond, vagina of darmkanaal van een vrouw te voorschijn kwamen en daarin weer verdwenen. Dit alles was door het zeskoppige regieteam kunstig opgezet, waarbij Breughelland spectaculair werd gepresenteerd met behulp van video, verlichting, schitterende special effects, kostuums en decor. Ook de prestaties van het (off stage) koor en orkest waren schitterend.

De zangers en dirigent werden na afloop dan ook met applaus ontvangen, maar toen het regieteam opkwam, was het boegeroep ontstuitbaar en werd dit – onbegrijpelijk en onterecht – slechts heel spaarzaam met bravo’s gecompenseerd. Was de regie aanstootgevend voor dit publiek? Wat mij betreft een goede, belangwekkende productie die men zeker moet zien als men de kans krijgt.

Philip Knijff is operaliefhebber en runt het nieuwe muziekreisbureau Operareis Op Maat.