Het Amsterdams Opera Koor stofte zondagmiddag 21 oktober twee opera’s van Gaetano Donizetti af in de Beurs van Berlage in Amsterdam. De selecties uit Linda di Chamounix en Maria Stuarda waren niet geheel zonder bedenkingen, maar toch fraai en overtuigend, aldus lezer Hans van Verseveld.

Zondagmiddag bracht het Amsterdams Opera Koor zijn traditionele najaarsconcert en dit keer was de keus gevallen op twee niet zo erg gangbare opera’s van Donizetti. Een goede keus, omdat er onder de amateurkoren toch dikwijls een keuze gemaakt wordt uit de vele opera’s van Verdi. Hoe mooi die koren en aria’s ook zijn, zo nu en dan wil je wel eens iets anders dan La Forza del Destino, Aïda, Nabucco of Ernani.

Des te verheugend was het dus dat we konden kennismaken met grote selecties uit Linda di Chamounix en Maria Stuarda van de belcanto-componist Gaetano Donizetti.

Linda di Chamounix ging in een zeer grijs verleden – in 1897 (!) om precies te zijn – in het Gebouw voor Kunsten en wetenschappen in Den Haag. Verdere uitvoeringen van dit werk kan ik in Nederland niet ontdekken. En ook elders in de wereld is dit voor Wenen gecomponeerde werk uit 1842 nauwelijks op de planken gebracht. Misschien is daar wel een verklaring voor, want behalve de beroemde aria ‘O luce di quest’anima’ voor coloratuursopraan in het begin van de opera, is er niet veel te beleven in dit werk.

Ago Verdonschot liet om onduidelijke reden juist deze showstopper, die iedere sopraan in de wereld héél graag wil zingen, weg, terwijl in het uitstekende programmaboekje het fragment toch expliciet werd genoemd. We mochten dus verwachten dat Claudia Patacca, die de rol van Linda vertolkte, wel even de zaal op z’n kop zou zetten. Nee dus, en waarom? Een Linda zonder die aria is als een Nabucco zonder slavenkoor of een patatje zonder mayo! Jammer, gemiste kans.

Het tweede nog enigszins bekende duet tussen Carlo en Linda, ‘A consolarmi affrettisi’ uit de eerste akte, was ook komen te vervallen. Al met al bleef er van deze Linda di Chamounix niet veel interessants over en kunnen we dus niet echt spreken van een kennismaking met een vergeten opera.

Claudia Patacca moest genoegen nemen met wat ensemblewerk en daardoor ging de erepalm naar de voortreffelijke Nanco de Vries, die de rollen van Antonio én Marchese di Boisfleury met een krachtige belcanto-bariton prachtig gestalte gaf.

De tweede Donizetti-opera, Maria Stuarda, is in Nederland ook niet vaak op de planken gebracht, maar toen het werk dan eindelijk op 10 maart 1976 zijn Nederlandse première beleefde, stonden er wel meteen de allerbeste zangers op de bühne. De Nederlandse Opera onder Hans de Roo haalde Joan Sutherland als Maria, Huguette Tourangeau als Elisabeth en Vottorio Terranova als Leicester naar Nederland, met onze eigen John Bröcheler als Talbot.

Aan dat niveau kan geen enkel operahuis vandaag de dag nog tippen en dat mogen we ook niet verlangen van het Amsterdams Opera Koor, dat de opera’s noodgedwongen (?) met piano moest uitvoeren. Overigens neem ik diep mijn petje af voor de fantastische begeleiding van de Bulgaarse pianiste Kamelia Miladinova.

Maria Stuarda was voor alle solisten en koor een gelukkiger keuze. Mylou Mazali zette een krachtige en mooi haatdragende Elisabeth neer en de wijze waarop zij Maria Stuarda voor bastaard van Bolein uitmaakte, mistte zijn uitwerking niet. Overigens zouden de twee koninginnen elkaar volgens het verhaal van Donizetti’s opera in een bos hebben ontmoet, maar de waarheid is toch echt dat Elisabeth en Maria elkaar nooit zijn tegengekomen.

Ook hier viel Nanco de Vries op door zijn mooie belcantostijl en inlevingsvermogen. Hans van de Scheur had hier en daar moeite met de wel erg hoge noten die Donizetti voorschrijft, maar overtuigde toch als Leicester. Raymond Modesti gaf blijk in beide werken over een gedegen bas te beschikken. Claudia Patacca en Barbara Schilstra waren ontroerend in de finale van de opera, met daarin het schitterende gebed van Maria met koor.

In beide opera’s heeft het koor veel te zingen en dus kon het Amsterdams Opera Koor met veel plezier aan zijn belangrijke taak werken en ze deden dat, zoals we dat al jaren gewend zijn, gewoon goed. En naar mijn idee moeten ze dat nog jaren volhouden onder de uitstekende maestro Ago Verdonschot.