Het beroemde barokensemble Les Arts Florissants voerde afgelopen week in het kader van het Holland Festival driemaal Pygmalion op, een nieuw programma rond de dansopera Pygmalion van Jean-Philippe Rameau. Place de l’Opera-lezer Francois geeft zijn mening.

Frankrijk heeft het getroffen met William Christie, de Amerikaan die zoveel betekende voor de herontdekking van de Franse barok. Inmiddels Fransman geworden, onderscheiden en in deftige colleges opgenomen, gaat Christie ook als 65-jarige door met vernieuwen van wat oud en interessant is.

In het Amsterdamse Carré voerde hij met zijn ensemble Les Arts Florissants de wereldpremière uit van een werk dat gemaakt is voor het festival van Aix-en-Provence. Voor de pauze zagen we een sterk ingekorte Hippolyte et Aricie, na de pauze de complete ‘acte de ballet’ Pygmalion.

Christie zocht samenwerking met de Amerikaanse choreografe Trisha Brown voor de productie. Als het woord nog niet bestond, dan bij deze: de voorstelling zou je wel een ‘danscènering’ kunnen noemen.

De setting van Carré is bijzonder. Het orkest zat vooraan, maar niet in een bak zoals doorgaans bij operavoorstellingen. Wij zaten hoog in de zaal en keken op het orkest dat in het beeld erg centraal stond. Wel aardig als contrast met al die verstopte musici in veel operazalen.

Bij Hippolyte lukte het me niet er ‘in’ te komen. Al waren orkest, koor en solisten fraai, ik kon de aansluiting tussen dans en muziek niet goed maken.

Het tweede stuk, niet ingekort, was een mooie eenheid. Trisha Brown heeft kennelijk hard gewerkt met de zangsolisten en hun zang en beweging geïntegreerd in de voorstelling. Het zag er eigenlijk heel natuurlijk uit. Zanger Ed Lyon bewoog bijvoorbeeld met schijnbaar gemak. Zijn bewegingen waren niet de gewone ondersteuning van de zang, hier werd echt dans bedreven.

Dat het zo vanzelfsprekend was, is wellicht het grootste compliment aan de zangers, wiens rollen in de voorstelling organisch versmolten met die van de dansers.

De begeleiding van het orkest, het koor en de solisten, vond ik mooi en indrukwekkend. Voor wie de muziek zonder dans nog eens wil horen: het ensemble komt in maart 2011 naar de de Doelen in Rotterdam, voor een concertante versie van Pygmalion. Deze ‘danscènering’ zal hopelijk nog veel mensen raken bij de uitvoeringen in Aix-en-Provence.