Barokopera Amsterdam heeft haar tienjarig jubileum afgetrapt met een Mozart-meesterwerk in kameroperaformaat: Le nozze di Figaro, maar dan als eigentijds muziektheater. Het idee is leuk, maar door een gebrek aan vaart en muzikale kracht kan het me niet overtuigen.

Figaro is bijna 12,5 jaar getrouwd met Susanna als zij hem verlaat. ‘Hoe kon dat gebeuren?’ vraagt hij zich af. Hij pakt de dia’s van de bruiloft erbij om te zien waar het misging. Dan blijken de zaken toch wat anders te zijn gegaan dan hij altijd gedacht had.

Met deze insteek heeft Barokopera Amsterdam een bewerking gemaakt van Mozarts meesterwerk Le nozze di Figaro. De partituur is ingekort en door artistiek leidster Frédérique Chauvet bewerkt voor een ensemble van zeven musici. ‘Kameroperaformaat’ noemt het gezelschap het.

De muziek wordt regelmatig onderbroken door Figaro, die als verteller fungeert. De muziekfragmenten zijn flashbacks aan de hand waarvan hij probeert te ontdekken waarom Susanna hem verlaten heeft. Door deze mix van gesproken theater en muziek wordt Mozarts werk eerder muziektheater dan opera.

Regisseur Sybrand van der Werf hoopt met de aanpassingen ‘nieuw licht’ te werpen op de originele opera. En nieuw licht werpt hij zeker. Hij benadert de opera op originele wijze en laat je anders naar de bekende personages kijken, zónder dat hij tornt aan het oorspronkelijke verhaal of eigenwijs tegen Mozart ingaat. Het zit knap in elkaar.

Niettemin heeft de productie naar mijn idee wel wat haken en ogen. De gesproken passages van Figaro zetten het verhaal telkens stil. Figaro kijkt aan de hand van dia’s terug in zijn verleden en als toeschouwer doe je eigenlijk hetzelfde. Je kijkt naar dia’s, naar herinneringen, niet naar een levendig verhaal waarin personages zich ontwikkelen. Het is veel statischer en trager dan het origineel van Mozart. Dat komt mijns inziens de voorstelling niet ten goede.

Daarbij vraag ik me af of mensen die de plot van Le nozze niet van a tot z uit hun hoofd kennen alles wel zo goed kunnen volgen. De toch al complexe tuinscène aan het eind is bijvoorbeeld nog ingewikkelder gemaakt en ‘vondsten’ als een onzichtbare Cherubino die door verschillende zangers vertolkt wordt, maken het niet bepaald gemakkelijker. De productie mag dan eigentijds heten, maar of het ook toegankelijk is, vraag ik me af.

Muzikaal gezien is het evenmin adrenaline troef. Het kleine ensemble is eigenlijk té klein voor een schouwburgzaal. Al gelijk bij de ouverture is te horen dat het dynamisch te beperkt is om recht te doen aan de uitbundigheid van Mozarts muziek. Het ensemble moet het vooral hebben van de details, maar ook op dat front raak ik niet echt onder de indruk.

De rollen zijn bezet door vrij lichte stemmen, maar gezien de omvang van het ensemble is dat te begrijpen. Willem de Vries heeft de rol van de graaf goed in de vingers, na hem eerder bij Opera Zuid te hebben gezongen. Zijn stem vind ik nog steeds niet echt ‘des graafs’, maar hij maakt veel van de tekst.

Richard Keen zingt de passages van Figaro met stugge stem, zonder veel karakter. Zijn ontrouwe geliefde Susanna wordt daarentegen leuk vertolkt door Wendy Roobol, al klinkt haar zang mij soms wel erg dun in de oren.

Mattijs Hoogendijk vervult met zijn lichte, mooie tenor prima diverse rollen en Caroline Cartens zingt als gravin een paar gevoelige passages. Ze heeft een schitterend geluid, ook al oort ze niet altijd even stabiel.

Imponeren doen de solisten echter niet. Samen met de magere begeleiding en de statische regie vind ik dat een vrij pover resultaat. Niet echt een knallende kurk voor het begin van een jubileumjaar.

Zie voor meer informatie over de voorstellingen van Barokopera Amsterdam www.barokopera.nl.