De cast is uitstekend en de enscenering intrigerend, maar dé reden om naar Orlando te gaan is het Combattimento Consort Amsterdam. Onder leiding van Jan Willem de Vriend geeft het ensemble een bevlogen, haarfijne uitvoering van Händels opera.

De productie van Orlando mocht vrijdagavond het Voi-Z Festival 2011 in Zwolle openen en werd gisteravond nog een keer herhaald. Een heerlijke binnenkomer voor het tiendaagse festijn, dat tot en met zondag 10 april op diverse locaties in de Overijsselse hoofdstad talloze voorstellingen zal opvoeren.

Orlando is gebaseerd op Orlando furioso van Ariosto, een verhaal dat vele componisten – waaronder Scarlatti en Haydn – op muziek hebben gezet. De versie van Händel bestaat uit korte recitatieven die een lange reeks aria’s met elkaar verbinden. Het verhaal staat hierdoor vaak stil en heeft niet veel om het lijf. Typisch Händel.

Toch zitten er ook de nodige muzikale verrassingen in het werk, zoals een lange soloscène van Orlando als hij zijn verstand verloren heeft en een paar korte, originele intermezzi. Bovendien zijn de noten waarmee Händel zijn aria’s heeft ingekleurd beeldschoon. Een straf is het dus absoluut niet om deze opera te beluisteren.

De muzikale uitvoering is hierdoor wel zeer bepalend voor het slagen van de opera. Maar die ‘last’ draagt het Combattimento Consort Amsterdam met grote overtuiging. Het ensemble speelt onder leiding van violist Jan Willem de Vriend bevlogen en haarfijn Händels partituur.

Iedere sfeer en emotie wordt raak en transparant neergezet. De tempi zijn formidabel en de frasering is meeslepend. Heerlijk hoe de dikke, brede celloklank het verdriet van de personages laat horen. Subliem zoals de viool een nachtegaal nabootst. Geweldig hoe de stokken razen en de snaren knappen in de woede-aria’s van Orlando. Iedere scène weer treft het ensemble precies de juiste noot.

De opera vliegt op deze manier voorbij en ik zit onophoudelijk te genieten. Ook omdat de jonge cast veel in zijn mars heeft. Anna Traub zingt een driftige Orlando. Ze forceert haar lage stem naar mijn idee soms om haar woede te uiten, maar aan beleving schort het niet en ook vocale schoonheid blijft niet uit. Bijvoorbeeld in die lange soloscène, waar ze bij mij zeker een snaar raakt.

Angelica, de prinses die op de vlucht is voor Orlando, wordt knap vertolkt door Amaryllis Dieltiens. Ze heeft een rijk geluid, waarmee ze blinkend en geraffineerd haar partij zingt. Mits ze haar stem onder controle houdt – wat niet altijd het geval is.

Jan Kullmann zingt een overtuigende Medoro, Angelica’s droomman. Hij heeft een sterke, luide countertenor – iets wat hem mijns inziens onderscheidt van vele andere counters. Ik houd er wel van. Ondanks zijn hoge ligging behoudt hij iets ‘mannelijks’.

Marina Zyatkova zingt een glasheldere, stralende Dorinde, de herderin die verliefd is op Medoro. En Raimund Nolte is de veeleisende baspartij van Zoroastre prima de baas.

Eva Buchmann heeft de opera van een bijzondere, wat abstracte enscenering voorzien. Ze gebruikt veel grote doeken, die als sluiers over het toneel hangen, en weet statige scènes (altijd een risico bij Händel) goed te vermijden.

Niet alle betekenissen van de decorstukken en handelingen zijn mij duidelijk, maar de sfeer die Buchmann creëert, past het verhaal goed. Bovendien heeft Jorine van Beek geweldige kostuums ontworpen, die in al hun extravagantie veel zeggen over de personages.

Alles bij elkaar een uitstekende Händel-productie, die helaas niet kon rekenen op een volle zaal en nog maar twee keer in Nederland te zien is. Mocht u kunnen in Zoetermeer (29 april) of Leiden (8 mei), schroom dan niet.

Zie voor meer informatie de website van Combattimento Consort Amsterdam.