Van Wenen tot New York: er lijkt momenteel wel een Anna Bolena-golf over de wereld te gaan. Ook Zwitserland is getroffen: eerst Luzern, later Zürich. Luzern zet meer op de regie in dan op de prima donna’s, met een bezienswaardige productie tot gevolg.

Met Anna Bolena beleefde Donizetti in 1830 eindelijk zijn doorbraak in Milaan. De slotscène is formeel zijn eerste volledige waanzinsaria: een model dat hij zeer productief vond en telkens opnieuw gebruikte, zoals alle prima donna-aanbidders zullen weten.

In de nieuwe productie van het Luzerner Theater, die zaterdag 14 mei zijn dernière had, speelt de waanzin van de bedrogen koningin een centrale rol. Anna heeft visioenen en is duidelijk al aan het begin van de tweede akte krankzinnig. Een nogal verstorende, maar zeker grappige interpretatie van het stuk.

Met een grote dosis jeugdige humor verplaatst de Duitse regisseur Tobias Kratzer het verhaal naar het heden. Enrico VIII (Boris Petronje) is een schrijver en eminentie; de koning van de kunstgeschiedenis van het Cinquecento. Zijn vrouw Anna (Madeleine Wibom) houdt, zoals de historische Bolena, van muziek en schilderkunst. We zien haar overgelukkig de Anna Bolena-plaat met Joan Sutherland uitpakken, die net door de postbode Smeton (Olga Privalova) bezorgd is.

De blonde meid en vurige ‘poetsvrouw’ Giovanna di Seymour (Caroline Vitale) is de boezemvriendin van Anna, al bevredigt ze tegelijkertijd in het geheim de seksuele behoeften van de heer des huizes, die graag in zelf gemonteerde films als ‘voetfetisjist’ met haar als Domina optreedt.

Nog gecompliceerder wordt de situatie als Anna’s zwoele broer Rocheford (Flurin Caduff, de beste stem van de avond) hun beider ex-vriend Percy (Utku Kuzuluk) in de woning binnenlaat. Dan breekt de hel los.

De verrassing komt in de tweede akte. Anna meent dat ze zich in het Cinquecento bevindt, waarna de kostuums (Rainer Sellmaier) historisch worden. De hoofdrolspeelster beleeft het hele verhaal vanuit het perspectief van haar geliefde operafiguur. Zeker een onderhoudende zienswijze op het stuk.

Hoewel de affiches in Luzern het werk als een ‘belcanto-opera’ aankondigen, is het dat strikt genomen niet, aangezien er van belcanto in de breedste zin jammer genoeg weinig te horen is.

Hoe dan ook: het is een interessante bijdrage aan de golf van Bolena’s de afgelopen tijd. Edita Gruberova zit nog altijd stevig op de troon van Bolena, wat ze in Barcelona nog bewezen heeft. Ondertussen heeft Anna Netrebko een sensationele interpretatie gegeven in Wenen (zeker voor het oog een wonder) en nog vóór de seizoensopening met Bolena in New York wordt het werk in Zürich hernomen, met Eva Mei en Elina Garanca. De hele wereld is ‘going bolenas’!

Zie voor meer informatie de website van het Luzerner Theater.

Alessandro Anghinoni is correspondent van Place de l’Opera in Berlijn en Zürich. Hij is vertaler van beroep en schrijft regelmatig over opera. Voorheen voor bladen als Opernwelt, tegenwoordig op zijn blog Operello&Operella.