Waar het publiek in Berlijn afgelopen week nog vele boe’s liet horen voor een nieuwe Samson et Dalila, klom het Matinee-publiek in Amsterdam gistermiddag op de stoelen. Onder de verrukkelijke leiding van Giuliano Carella gaven orkest, koor en cast een sublieme uitvoering van Saint-Saëns’ werk. Met Anita Rachvelishvili als daverende Dalila.

Met de concertante uitvoering van Samson et Dalila in het Concertgebouw sloot de ZaterdagMatinee zijn Operaserie van dit seizoen af. Een zeer geslaagde serie, die met dit werk van Camille Saint-Saëns net zo krachtig eindigde als dat die in september begonnen was met de ijzingwekkende Vuurengel onder Leif Segerstam.

Net als in die openingsproductie vormden ook nu het Radio Filharmonisch Orkest en Groot Omroepkoor het kloppende hart van de uitvoering. De grote scènes van de Israëlieten en Filistijnen waren het koor op het lijf geschreven. Strijdbaar of juist treurend, hatelijk of juist spottend: alle sferen en kleuren zaten weer in het vat.

Maestro Carella hield geweldig de controle over het orkest. Hij bouwde iedere scène uiterst secuur op. Hij nam alle tijd om lange, adembenemende bogen te trekken met de zwoele, bedwelmende klanken van Saint-Saëns. Climaxen waren bij hem dan ook écht climaxen. Tijdens het onweer aan het eind van de tweede akte liet hij de Amsterdamse concerttempel op zijn grondvesten schudden.

Het zal voor de zangers zijn geweest als fietsen met windkracht tien in de rug. En wat een heerlijk welkom voor Anita Rachvelishvili! De rijzende ster in mezzoland was voor het eerst te gast in Nederland en zong ook nog eens voor het eerst de rol van Dalila.

Gelukkig liet de Georgische zangeres het welkom niet onbeantwoord: ze gaf een daverend roldebuut. De mezzo heeft een stem waar ik wel drie keer mijn petje voor afneem. Groot, warm, vol, gemakkelijk, sensueel: een geluid dat op zichzelf al zo bijzonder is, dat je er heel lang naar kan luisteren.

Dat zal ook wel de reden zijn waarom haar gebrekkige uitspraak en beperkte kleurnuances niet zo deerden voor haar vertolking. De imposante klanken die uit haar mond rolden waren, samen met haar magnetische uitstraling, genoeg voor een overtuigende Dalila. Neem alleen al het bekende ‘Mon coeur s’ouvre à ta voix’. Met haar sublieme, o zo verleidelijke legato-zang palmde ze niet alleen Samson, maar ook de hele zaal in.

Voor de andere titelrol, Samson, was op het laatste moment Ray M. Wade Jr. ingevlogen. Met zijn compacte, doordringende tenor was hij prima opgewassen tegen zijn partij (wat al heel wat is), maar ik vond hem soms te bescheiden, te weinig macho. Zeker naast Dalila stak hij wat bedeesd af. Wat niet wegneemt dat hij voor een invaller knap werk leverde.

Van de hoogste orde was Robert Borks vertolking van de hogepriester van Dagon. Hij zong met machtige, uitbundige stem en versterkte zijn interpretatie met het nodige acteerwerk. Spetterend.

Ook Henk van Heijnsbergen mag niet onvermeld blijven. Hij vulde zijn kleine rol, een oude Israëlier, wonderschoon in. Vooral in zijn solo in de eerste akte kwamen zijn schitterende basklanken goed voor het voetlicht. Dat moment was genieten geblazen.

Genieten geblazen: die kreet geldt wat mij betreft voor het hele Matinee-seizoen. Want ook in 2010/2011 kwam voor mij het grootste operagenot weer uit NTR-huize.

Zie voor meer informatie de website van de ZaterdagMatinee.