De Veenfabriek en Muziektheater Transparant presenteerden gisteravond in coproductie met de Operadagen Rotterdam een moderne, herschreven versie van Medea. Grote emoties en hartverscheurend verdriet stonden centraal in de voorstelling. Heftig.

Dat deze Medea geen traditionele operavoorstelling was, bleek wel uit de opstelling op het podium van de Rotterdamse Schouwburg. Musici, acteurs en zangers zaten op één lijn. Figuurlijk, waarschijnlijk, maar vooral ook letterlijk. En ieder op een ander soort stoel of zetel. Concentratie in plaats van de gezelligheid van een halve cirkel, dat wilde regisseur Paul Koek.

Er waren monologen, geschreven door Paul Verhelst, en er was zang, door de Turkse zangeres Selva Erdener. Haar ‘Lamento’ was een woordeloos gezang, dat door de hele voorstelling klonk.

Het orkest had oosterse en westerse instrumenten. Die gaven, begeleid door muziek op een geluidsband, een bijna hallucinerend geluid. Bewust waren de klanken van fluit, viool en klarinet gemengd met percussie en duduk, een blaasinstrument dat dicht bij de menselijke stem ligt. Componist Wim Henderickx speelde percussie en dirigeerde zijn muziek vanuit het midden van de rij.

De vier monologen van Verhelst waren rijk van taal en stonden centraal in de voorstelling. De verhalen van koning Kreon van Corinthe en diens dochter Glauke openden de voorstelling. In de rij zaten de musici en de andere acteurs voor de rollen van Jason en Medea. Ook als zij geen tekst hadden, speelden ze.

Zonder woorden waren de grote emoties, het helse verdriet en de barensweeën van Medea voortdurend aanwezig. De vier karakters hadden alles verloren en dat lot beleefden ze in een hartverscheurende dramatiek.

De manier van acteren, de intensiteit van de emotie, de ongeremdheid van de speelstijl, het spreekvolume, de waanzin: het zijn vormen die je tegenwoordig bij veel modern toneel uit Vlaanderen en Nederland meemaakt. Daar hebben we in het hedendaagse spraakgebruik een allesomvattende en veelgebruikte term voor, die voortdurend in mijn hoofd zat bij het kijken naar Medea: heftig. Te heftig, mag ik wel zeggen…